Μια ανάλυση για τον Δεκέμβρη και το πολιτικό μας σύστημα.

Μέρος 2ο: Η προβολή της βίας ως θεσμική επιλογή

 

Ο ρόλος της μαζικής προπαγάνδας που ασκείται μέσα από τα ΜΜΕ είναι λίγο-πολύ γνωστός, καθώς επίσης και η ισχυροποίησή τους σε βαθμό να θεωρούνται ο τέταρτος πόλος εξουσίας σε ένα πολιτικό σύστημα. Κι επειδή οι εξουσίες συχνά συμμαχούν για την ενίσχυση της θέσης τους, οι πολιτικές επιλογές προετοιμάζονται κατάλληλα από τα ΜΜΕ, δηλαδή τα τελευταία προετοιμάζουν τον κόσμο για την ομαλότερη αποδοχή αυτών των επιλογών σε μια αγαστή συνεργασία με την πολιτική εξουσία. Το ζήτημα έχει αναλυθεί διεξοδικά από μελετητές, και σχετίζεται με την προτεραιότητα της ιδεολογικής κυριαρχίας έναντι ακόμη και της καταστολής. Ας δούμε στοιχεία αυτής της προετοιμασίας σε σχέση με τον φετινό Δεκέμβρη, για να κατανοήσουμε ακριβώς και τι είδους «νίκη της δημοκρατίας» είχαμε αυτές τις μέρες.

Οι πολίτες-τηλεθεατές είχαν εδώ και ένα μήνα καθοδηγηθεί προς τη σύνδεση οποιασδήποτε διαμαρτυρίας και πολιτικής συμμετοχής με την ανεξέλεγκτη βία. Ήδη, στην επέτειο του Πολυτεχνείου έγινε η πρόβα τζενεράλε: παρά την ομολογημένη απ’ όλους (και των ΜΜΕ) ειρηνική διαδήλωση, ολόκληρη η αναφορά των Μέσων εστίαζε στα ελάχιστα μικροεπεισόδια και τις μαζικές προσαγωγές. Έκτοτε, με διάφορους τρόπους, η προσοχή παρέμεινε εστιασμένη στα «αναμενόμενα έκτροπα», στην «απολίτικη γενιά της βίας και την έλλειψη αιτημάτων», καθώς και στην «κατάργηση του ασύλου»! Οι… ελεύθεροι πολίτες αυτής της χώρας είχαν ενημερωθεί ότι, αν θέλαν να κατέβουν στην πορεία, θα είχαν να αντιμετωπίσουν μια πιθανή προσαγωγή, την ανεξέλεγκτη βία των «κουκουλοφόρων», τη ρίψη απαγορευμένων χημικών, την άμεση σωματική βία των οργάνων «προστασίας του πολίτη», τις ποινικές διώξεις με βάση τον αντιτρομοκρατικό… Δεν προειδοποίησαν όμως και για τη συκοφάντηση. Τη συκοφάντηση που θα αγνοούσε τα αιτήματα, τις διαμαρτυρίες, τις συμβολικές κινήσεις πολιτών, την αγωνία των μαθητών, και θα εστίαζε μόνο στη βία – είτε εκδηλώθηκε είτε όχι.

Αυτό ήταν το σκηνικό που έπρεπε να περάσει σε όλους. Αυτή η «πολεμική προετοιμασία» είχε σαφή στόχο την τρομοκράτηση των πολιτών προκειμένου να μην πλησιάσουν στους χώρους των εκδηλώσεων. Ο απώτερος σκοπός είναι να μην μπορούν να σχηματίσουν ούτε αυτοί δική τους άποψη: η ενημέρωση των πολιτών πρέπει να προέρχεται από τους συμμάχους της πολιτικής εξουσίας στα τηλεοπτικά κανάλια. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις τα ΜΑΤ εκφοβίζουν πολίτες που απλά στέκονται στο πεζοδρόμιο και παρακολουθούν τι συμβαίνει (δείτε το τέλος σε αυτό το βίντεο). Οι Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης συμπληρώνουν με την καταστολή ό,τι δεν κατάφερε να κάνει η προπαγάνδα.

Στο πλαίσιο αυτό, και ενώ επί έναν ολόκληρο χρόνο δεν έγινε καμία ουσιαστική δημόσια συζήτηση για τα προβλήματα της νεολαίας και των εργαζομένων, για την κακή εκπαίδευση των αστυνομικών οργάνων, για τα ελλείμματα δημοκρατικότητας στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό κλπ, διάφοροι θεσμικοί φορείς ανέλαβαν να ρίξουν «λάδι στη φωτιά». Έτσι:

─ Με απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου έκλεισε αιφνιδιαστικά και επ’ αόριστον η ΑΣΟΕΕ την Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου, ημέρα που θα πραγματοποιούνταν γενική συνέλευση των φοιτητών σχετικά με τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις. Η αιτιολογία των πρυτανικών αρχών ήταν τα «αυξημένα κρούσματα γρίπης». Οι φοιτητές που ήθελαν να εισέλθουν εμποδίστηκαν από ομάδες ΜΑΤ. Στην τηλεόραση έπαιξε μόνο ότι, φοιτητές συγκρούονται με τα ΜΑΤ έξω από τη σχολή, χωρίς αναφορά στο τι είχε προηγηθεί. Η σχολή άνοιξε ξανά με απόφαση της Πρυτανείας την επόμενη μέρα (δείτε σχετικά εδώ και εδώ)!

─ Το ΔΣ της Νομικής Σχολής Αθηνών πρότεινε να μπορεί να εισέρχεται κανείς σε αυτήν με την επίδειξη φοιτητικής ταυτότητας, να εξεταστεί το ενδεχόμενο φύλαξης από ιδιωτικές εταιρείες, να οριοθετηθούν ως άσυλο μόνο οι χώροι διδασκαλίας, καθώς επίσης ζήτησε την απομάκρυνση του ραδιοφωνικού σταθμού «Ένταση» από τους χώρους της στο πλαίσιο της απομάκρυνσης των εξωπανεπιστημιακών δραστηριοτήτων (δείτε εδώ). Οι φοιτητές διαμαρτύρονται ότι πρόκειται για μια προσπάθεια πολιτικής στοχοποίησης και φίμωσης. Όπως αναφέρουν, «Στόχος του ραδιοφώνου της Νομικής είναι η ενημέρωση των ακροατών με ειδήσεις που αποσιωπούνται από τα ΜΜΕ και η αποκατάσταση της αλήθειας σε γεγονότα όπου διαστρεβλώνονται και “κακοποιούνται” δημοσιογραφικά. Στόχος επίσης είναι η παροχή ενός μέσου αδιαμεσολάβητης έκφρασης σε αυτές τις κοινωνικές ή πολιτιστικές ομάδες και οργανώσεις που τη στερούνται είτε γιατί οι δράσεις τους δεν ενδιαφέρουν τα ΜΜΕ, είτε γιατί εναντιώνονται στην πολιτική αποχαύνωσης των μαζών ή και τα δύο» (στο tvxs.gr).

─ Ελεύθεροι Κοινωνικοί Χώροι, όπως το «Ρεσάλτο» στοχοποιούνται, συκοφαντούνται και διώκονται μέσα στο χάος των ημερών ως χώροι όπου γίνεται σύσταση τρομοκρατικών ομάδων και ορμητήριο κακουργημάτων. Εντέχνως αποκρύβεται το γεγονός ότι αυτοί οι χώροι, οι οποίοι συμπτωματικά πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο, συνήθως αποτελούν χώρους κοινωνικής συνεύρεσης και δημιουργίας (π.χ. πραγματοποιούνται δωρεάν μαθήματα, οργανώνονται συζητήσεις) και τυγχάνουν της συμπάθειας και αποδοχής των πολιτών της περιοχής τους. Συγκεκριμένα, το Δημοτικό Συμβούλιο Κερατσινίου εξέδωσε ανακοίνωση υπεράσπισης των συλληφθέντων που είχαν κάνει κατάληψη στο Δημαρχείο χαρακτηρίζοντάς την «πολιτική κίνηση και ως τέτοια την αποδεχόμαστε», αλλά και καταδίκης της αστυνομικής αυθαιρεσίας (δείτε εδώ).

─ Τα ξημερώματα της 25ης Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, άγνωστοι έβαλαν ισχυρό εκρηκτικό μηχανισμό έξω από τον αντιεξουσιαστικό κοινωνικό χώρο «Αλληλεγγύη – Buenna Ventura». Από την έκρηξη έπαθαν σοβαρές ζημιές τα σταθμευμένα αυτοκίνητα και έσπασαν τζαμαρίες στις γύρω πολυκατοικίες. Αξιοσημείωτο είναι ότι η συγκεκριμένη ενέργεια δεν χαρακτηρίστηκε ποτέ ως τρομοκρατική από τους κρατικούς φορείς, παρόλο που επιτόπου έσπευσε η αντιτρομοκρατική (ως όφειλε), άνδρες της οποίας ανέφεραν σε άτομα του στεκιού ότι μάλλον πρόκειται για παρακρατικούς! Όμως, η εφημερίδα Μακεδονία δεν δίστασε να αναφέρει στον υπότιτλο του άρθρου της ότι ενδεχομένως να πρόκειται για ενδο-αντιεξουσιαστικές διαμάχες! Στο κυρίως άρθρο, δε, αναφέρει: «Σύμφωνα με πληροφορίες, η κατασκευή ενός τέτοιου μηχανισμού μπορεί να γίνει από άτομα που έχουν γνώσεις στρατιωτικού πυροτεχνουργού. …εξετάζονται δύο σενάρια για τη χθεσινή επίθεση. Το πρώτο, αποδίδει την τοποθέτηση βόμβας σε μεμονωμένα στοιχεία που βρίσκονται ιδεολογικά απέναντι από τα μέλη των αντιεξουσιαστικών κινήσεων. Το δεύτερο σενάριο πιθανολογεί ότι η επίθεση έγινε από άτομα του ίδιου χώρου που έχουν πολιτικοϊδεολογικές διαφορές με τους αντιεξουσιαστές της “Αλληλεγγύης – Μπουένα Βεντούρα”»!

─ Πρωτοφανώς ψευδής και παραπλανητική έχει υπάρξει η παρουσίαση γεγονότων όπου παραβιάζεται το πανεπιστημιακό άσυλο. Το άσυλο είναι μια κατάκτηση ελευθερίας που θεσπίζει ότι κανείς δεν μπορεί να παρεμποδίζεται να εισέλθει και να εξέλθει από τον χώρο του Πανεπιστημίου, και ότι οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να συμμετέχει σε εκδηλώσεις, ομιλίες, συνέδρια, συζητήσεις. Όλα αυτά στη βάση ότι πρόκειται για έναν ζωντανό χώρο γνώσης και επικοινωνίας αλλά και ότι η επιστήμη πρέπει να είναι προσβάσιμη στους πολίτες, ακόμη κι αν αυτοί δεν είναι φοιτητές. Για παράδειγμα, οι παρακολουθήσεις μαθημάτων είναι ανοιχτές σε όλους, ακόμη κι αν δεν αποσκοπούν στο πτυχίο. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι, τόσο η απόφαση της Πρυτανείας στην ΑΣΟΕΕ, όσο και αυτή της Νομικής, παραβιάζουν την ουσία και διαστρεβλώνουν τα οφέλη του ασύλου. Καθίσταται επίσης φανερή η παραβίαση του ασύλου από τις αστυνομικές δυνάμεις τη μέρα των μαθητικών διαδηλώσεων (7/12/2009) που είχαν περικυκλώσει την Πρυτανεία στην Πανεπιστημίου-Ακαδημίας και δεν άφηναν κανέναν να περάσει. Αυτό το τελευταίο αναφέρθηκε σε όλα τα ΜΜΕ και απ’ όλους τους καλεσμένους αναλυτές ως «προστασία του ασύλου»!

Τα περιστατικά που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εδώ είναι τόσο πολλά που υπερβαίνουν τις αναλυτικές ανάγκες αυτού του άρθρου. Συνοψίζοντάς τα, όμως, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι επιχειρείται η μονομερής καταγραφή της βίας, η ψευδής παρουσίαση γεγονότων που δεν συνέβησαν ή αποσιώπηση όσων συνέβησαν, η μετάδοση του τρόμου και του πανικού και η παντελής έλλειψη αναλυτικής προσπάθειας. Αυτό όμως δεν έχει συμβεί από αναλυτική αδυναμία ή από την έλλειψη στοιχείων και δεδομένων περί του αντιθέτου. Πρόκειται για μια πολιτική επιλογή που δεν έχει άλλο στόχο από τη συντήρηση του πολιτικού σκηνικού ως έχει: οι όποιοι αμφισβητίες του πρέπει να αποτραπούν, να αμφισβητηθούν, να συκοφαντηθούν και να κατασταλούν. Πρόκειται για μία θεσμική επιλογή με ενδιάμεσο στόχο τη νομιμοποίηση της κρατικής βίας και καταστολής, η οποία αναμένεται να ενταθεί καθώς πρόκειται να ενταθούν, αντίστοιχα, οι αντιδράσεις και διαμαρτυρίες των πολιτών απέναντι στις αντιδημοκρατικές επιλογές και στα μέτρα που θα λάβει η «καινούρια» κυβέρνηση.

Το γεγονός ότι μια επιλογή είναι θεσμική σημαίνει, στην πράξη, ότι όλοι οι φορείς εξουσίας στο πολιτικό μας σύστημα αναλαμβάνουν να την υποστηρίξουν. Η εκτελεστική-νομοθετική εξουσία και τα ΜΜΕ ενεργούν με τους τρόπους που προαναφέρθηκαν. Κρίσιμος είναι φυσικά και ο ρόλος της δικαστικής εξουσίας. Για τη δικαστική εξουσία, να αναφέρουμε μόνο ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή προφυλακισθέντες από τις περσινές κινητοποιήσεις που περιμένουν σε ένα κελί να δικαστούν. Δεν επιχειρώ εδώ να προδικάσω αν αυτοί οι προ-φυλακισμένοι είναι αθώοι ή ένοχοι, αλλά να επιστήσω την προσοχή στο ότι η κράτησή τους επί τόσους μήνες (μέχρι το ανώτατο όριο που επιτρέπει ο νόμος) παραβιάζει το σκεπτικό του Συντάγματος. Το άρθρο 6 του Συντάγματος μεριμνά ακριβώς για τη μη παρακράτηση από τις αρχές ατόμων αναφέροντας ότι, ακόμη και στην περίπτωση αυτόφωρης σύλληψης, «ο ανακριτής οφείλει, μέσα σε τρεις μέρες από την προσαγωγή, είτε να απολύσει τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα φυλάκισης» (§2). Βέβαια, στην περίπτωση της προφυλάκισης ορίζεται ότι: «νόμος ορίζει το ανώτατο όριο διάρκειας της προφυλάκισης, που δεν μπορεί να υπερβαίνει το ένα έτος στα κακουργήματα και τους έξι μήνες στα πλημμελήματα. Σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις τα ανώτατα αυτά όρια μπορούν να παραταθούν για έξι και τρεις μήνες αντίστοιχα, με απόφαση του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου» (§4). Το άρθρο 6 του Συντάγματος προστατεύεται, λόγω της σπουδαιότητάς του, και από τον Ποινικό Κώδικα: «Όποιος παραβαίνει μια από τις διατάξεις του άρθρου 6 του Συντάγματος, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών» (άρθρο 326 Π.Κ.).

Ας δούμε όμως τι προβλέπει για τις προφυλακίσεις ο Κώδικάς Ποινικής Δικονομίας. Υπάρχει μια σειρά διατάξεων (άρθρα 275-304 του ΚΠοινΔ) σχετικά με τις διαδικασίες σύλληψης, προφυλάκισης κλπ (για τους συλληφθέντες με ένταλμα και αυτόφωρο, φυσικά), μέσα από τις οποίες ξεδιπλώνεται το σκεπτικό του νομοθέτη σχετικά με την προφυλάκιση: η προφυλάκιση δεν συνιστά για το νομικό μας σύστημα μια προκαταβολή τιμωρίας ή εκδίκηση για την πράξη αλλά μέριμνα για την πραγματοποίηση της δίκης. Ειδικότερα, αναφέρεται ότι «σκοπός των περιοριστικών όρων είναι να εξασφαλιστεί ότι εκείνος στον οποίο επιβλήθηκαν θα παραστεί οποτεδήποτε στην ανάκριση ή στο δικαστήριο και θα υποβληθεί στην εκτέλεση της απόφασης (άρθρο 296 του ΚΠοινΔ). Μάλιστα, ως περιοριστικά μέτρα αντιλαμβάνεται μια σειρά από ασφαλιστικές δικλείδες ασφαλείας, η έσχατη των οποίων είναι η προφυλάκιση. Το σχετικό άρθρο (282) αναφέρει:

1. Όσο διαρκεί η προδικασία, αν προκύπτουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής του κατηγορουμένου για κακούργημα ή πλημμέλημα που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον τριών μηνών, είναι δυνατό να διαταχθούν περιοριστικοί όροι, εφόσον αυτό κρίνεται απολύτως αναγκαίο για την επίτευξη των αναφερόμενων στο άρθρο 296 σκοπών. 2. Περιοριστικοί όροι είναι ιδίως η παροχή εγγύησης, η υποχρέωση του κατηγορουμένου να εμφανίζεται κατά διαστήματα στον ανακριτή ή σε άλλη αρχή, η απαγόρευση να μεταβαίνει ή να διαμένει σε ορισμένο τόπο ή στο εξωτερικό, η απαγόρευση να συναναστρέφεται ή να συναντάται με ορισμένα πρόσωπα. 3. Προσωρινή κράτηση μπορεί να επιβληθεί αντί για περιοριστικούς όρους, εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις της πρώτης παραγράφου του άρθρου αυτού, μόνο αν ο κατηγορούμενος διώκεται για κακούργημα και δεν έχει γνωστή διαμονή στη χώρα ή έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κατά το παρελθόν υπήρξε φυγόποινος ή φυγόδικος ή κρίθηκε ένοχος για απόδραση κρατουμένου ή παραβίαση περιορισμών διαμονής ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό, όπως προκύπτει από ειδικά μνημονευόμενα περιστατικά της προηγούμενης ζωής του ή από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης για την οποία κατηγορείται, να διαπράξει και άλλα εγκλήματα. Μόνο η κατά το νόμο βαρύτητα της πράξης δεν αρκεί για την επιβολή προσωρινής κράτησης. 4. Οι περιοριστικοί όροι που επιβλήθηκαν στον κατηγορούμενο για κακούργημα ή πλημμέλημα, εάν παραβιασθούν από αυτόν, είναι δυνατόν να αντικατασταθούν με προσωρινή κράτηση κατά το άρθρο 298. 5. Η παράγραφος 3 του παρόντος εφαρμόζεται και για τον έφηβο κατηγορούμενο, εφόσον η πράξη που τέλεσε τιμωρείται στο νόμο με ποινή κάθειρξης κατ’ ελάχιστο όριο δέκα ετών. (Όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 2 παρ.11 του Ν. 2408/1996).

Δεδομένων των παραπάνω περιοριστικών όρων, που εξαντλούν την αυστηρότητά τους στην περίπτωση φυγής και επανάληψης της πράξης, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο άνιση είναι η αντιμετώπιση διαδηλωτών που παραμένουν προφυλακισμένοι, εξαντλώντας μάλιστα τα χρονικά περιθώρια και των πιο αυστηρών προϋποθέσεων, όταν μάλιστα σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. διασπάθισης του δημόσιου χρήματος) οι συλληφθέντες δεν προφυλακίζονται, παρόλο που είναι εύκολο να εικάσει κανείς ότι θα προσπαθήσουν να διαφύγουν, παρέα με τα τεράστια χρηματικά που υπεξαιρεθήκαν (π.χ. Siemens). Έτσι η προφυλάκιση χρησιμοποιείται ως ένας σωφρονιστικός-εκδικητικός μηχανισμός με συγκεκριμένη πολιτική στοχοποίηση.

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και άλλες δικαστικές αποφάσεις που, περιέργως, έχουν πάντα την ίδια κατάληξη. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα: πρώτον, όλες οι απεργιακές κινητοποιήσεις που έχουν γίνει από την μεταπολίτευση και μετά και έχουν τεθεί σε δικαστική διαμάχη έχουν κηρυχθεί «παράνομες και καταχρηστικές» και, δεύτερον, όλες οι περιπτώσεις αστυνομικής βίας, αυθαιρεσίας αλλά και δολοφονιών έχουν κριθεί από τα δικαστήρια με προκλητικά ευνοϊκό τρόπο, που στις χειρότερες των περιπτώσεων έχουν καταδικάσει τον ένστολο δολοφόνο με δύο χρόνια φυλάκιση με αναστολή! Να σημειωθεί ότι η χώρα μας έχει καταδικαστεί και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τέτοιες περιπτώσεις.

Στην περίπτωση της δίκης του Α. Γρηγορόπουλου παρατηρεί κανείς ότι, πριν αρχίσει η δίκη, τα αρμόδια δικαστήρια αποφασίζουν τη διεξαγωγή της μακριά από τον τόπο τέλεσης του αδικήματος, αλλά και μακριά από τον τόπο διαμονής πολλών μαρτύρων (συχνά ανήλικων) αλλά και της οικογένειας του θύματος. Τα συνεχή αιτήματα της μητέρας για τη διεξαγωγή της δίκης στον τόπο του εγκλήματος, και τόπο διαμονής τόσο του θύτη όσο και του θύματος, αγνοούνται προκλητικά, δίνοντας μια πρώτη ιδέα για τη συνέχεια. Να σημειωθεί ότι, αν και μπορεί για λόγους ασφαλείας να αποφασιστεί η διεξαγωγή μιας δίκης σε άλλο τόπο (άρθρο 136γ ΚΠοινΔ), αυτό συμβαίνει σπανίως.

Τέλος, σχετικά με την υπέρμετρη (μέχρι σημείου πλήρους διαστρέβλωσης της πραγματικότητας) προβολή της βίας από τα ΜΜΕ, δεν έγινε καμία μέχρις στιγμής εισαγγελική κίνηση, ούτε φυσικά και από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ). Να σημειωθεί ότι υπάρχει η σχετική μέριμνα στο ποινικό μας δίκαιο, το οποίο ορίζει ότι «όποιος με απειλές ότι θα διαπραχτούν κακουργήματα ή πλημμελήματα διεγείρει σε ανησυχία ή τρόμο τους πολίτες τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών (άρθρο 190 Ποινικού Κώδικα), και ότι «σε φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και σε χρηματική ποινή καταδικάζεται όποιος διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις ή φήμες ικανές να επιφέρουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να ταράξουν τη δημόσια πίστη ή…» (άρθρο 191§1 ΠΚ). Κανένας εισαγγελέας, όμως, ως αρμόδιος για τη δημόσια τάξη, δεν επενέβη αυτεπάγγελτα, ούτε καν μετά από εκτενείς καταγγελίες. Αντιθέτως, έχουμε άλλες περιπτώσεις όπου ο εισαγγελέας ενεργεί με βάση το ως άνω άρθρο χωρίς να υφίσταται λόγος (π.χ. δίωξη στους μηνυτές του Πλεύρη).