"Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ", προπαγανδίζει συνεχώς η κυβέρνηση για να παίξει το συνηθισμένο της επικοινωνιακό παιχνίδι. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η παραφιλολογία, ενώ χλευάζεται από άτομα του αριστερού, αναρχικού κλπ χώρου, υιοθετείται τελικά από τα ίδια σε άλλες περιστάσεις, χωρίς καμία δικαιολογία ή αφορμή;
Δεν θα το σχολίαζα αυτό αν δεν αντιλαμβανόμουν μόλις πρόσφατα ότι υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζουν το Unfollow με τον ΣΥΡΙΖΑ! Ναι, καλά ακούσατε, η ανεξάρτητη πολιτική δημοσιογραφική ομάδα του περιοδικού Unfollow, ενός περιοδικού που κατάφερε από την πρώτη στιγμή να καλύψει ένα σημαντικό κενό στην ενημέρωση και την ανάλυση του πολιτικού στην Ελλάδα, αποδίδεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό άκουσα μάλιστα από άτομα του ευρύτερου αντι-εξουσιαστικού χώρου, και δεν μου προκάλεσε έκπληξη παρά μόνο θυμηδία. Και δεν μου προκάλεσε έκπληξη καθώς μου είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίον λειτουργεί η διασπορά φημών και "ειδήσεων" που εν τέλει λειτουργούν ως καταφατικές αλήθειες. Είναι ο ίδιος τρόπος που λειτουργεί η προπαγάνδα: χωρίς να εξακριβώνει κανείς τα στοιχεία που επικαλείται, χωρίς να επικαλείται καν στοιχεία πολύ συχνά, ανάγει μια πεποίθηση ή γνώμη σε πληροφορία, υιοθετεί μια άποψη και στη συνέχεια την διαχέει σε κουβέντες κλπ.
Τελευταία άκουσα ότι μάλιστα το Unfollow χρηματοδοτείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, αλλά όταν ζήτησα την τεκμηρίωση της άποψης, φυσικά ήταν άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Μα, καταλάβετέ το επιτέλους, αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τόσο εξαιρετικές επιλογές και στοχεύσεις θα το είχαμε καταλάβει κι εμείς. Και να είστε σίγουροι ότι, πιθανόν, να χαίρομασταν κιόλας: όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για την ύπαρξη μιας σοβαρής εναλλακτικής πολιτικής δύναμης και πρότασης. Κατά την προσωπική μου άποψη αυτό δεν ισχύει. Αλλά και να ίσχυε, το Unfollow ξεκίνησε με ένα σκεπτικό στο οποίο εμείς, οι συντάκτες του, δεσμευόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις: την ανεξάρτητη από πολιτικά συμφέροντα ενημέρωση, την αδέσμευτη δημοσιογραφία, αλλά και την θαραλέα πολιτική άποψη στα κείμενα γνώμης και ανάλυσης. Πολιτικής, όχι κομματικής! Δεν προσπαθώ να ευλογήσω τα γένια μου, γιατί δεν έχωβ. Απλώς τυχαίνει να το γνωρίζω προσωπικά, όντας μέλος αυτής της ομάδας. Του Unfollow, όχι του ΣΥΡΙΖΑ…
Και μιας και έγραψα αυτό το μικρό σχόλιο, ας μην ξεχάσω να σας παροτρύνω να μας ενισχύσετε και αυτό το μήνα στην προσπάθειά μας να στηρίξουμε ένα δημοσιογραφικό μέσο υψηλής αισθητικής και καίριων πολιτικών ρεπορτάζ.
Διαβάστε στο UNFOLLOW 19:
«Ζητούνται ναζί με “πολιτικά” για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ» ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι σημιτικοί και η νέα αφήγηση της κρίσης» ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου
«Η ΕΡΤ, οι “συμβολικές” απολύσεις και η φάρσα των μεταρρυθμίσεων» ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου
«Success story χωρίς happy end» άρθρο του Γιώργου Κατρούγκαλου
«Χρυσαυγίτες: οι νέο-χίτες των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων» ρεπορτάζ του Νίκου Μπογιόπουλου
«Ο νεοφιλελευθερισμός της μαντίλας» χρονικό του Άρη Χατζηστεφάνου, φωτογραφίες από την αποστολή της Στεφανίας Μιζάρα
«Πόλεμος Κόκκαλη- Μελισσανίδη με διαιτητή τον Σαμαρά» ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν είναι “προνόμιο” μόνο της Χρυσής Αυγής» ρεπορτάζ του Spy– Jungle Report
«Η αρπαγή των ελληνικών υδρογονανθράκων» ρεπορτάζ του Αυγουστίνου Ζενάκου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Οικονομική ή οικολογική κρίση; (Μέρος Α’)» ρεπορτάζ της Νέλλης Ψαρρού
«Η τρομερή επιμονή· κι ο τρόπος της» άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου
Οι στήλες του UNFOLLOW:
«Τεχνηέντως» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Lapsus Calami» της Έφης Γιαννοπούλου, «Μεσαιωνικά» του Θεόφιλου Τραμπούλη, «Αυθάδειες» της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου, «Ανάβαλε για λίγο το θάνατό σου» του Old Boy, «Ερωτοπραξίες» του George Le Nonce, «Infowar» του Άρη Χατζηστεφάνου, «Διάπλασις των παίδων» του Πιτσιρίκου, «Αδέσποτη» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, «Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή και η έκτακτη στήλη «Κέντρο Υποδοχής» την οποία αυτό το μήνα γράφει ο Βασίλης Κουφόπουλος.
Τα θέματα του UNFOLLOW 19, αναλυτικά:
«Success story χωρίς happy end» άρθρο του Γιώργου Κατρούγκαλου. Ακόμη κι αν η πολυθρύλητη «ανάκαμψη» έρθει εντός του 2014, αν και, λαμβάνοντας υπόψη τις συνεχείς διαψεύσεις των στόχων, αυτό μάλλον δεν θα συμβεί, οι πολιτικές που εφαρμόζονται προαναγγέλλουν υποτονική ανάκαμψη χωρίς νέες θέσεις εργασίας, μισθούς Βουλγαρίας και ποσοστά ανεργίας πάνω από 20%, σε συνδυασμό με τη διάλυση όχι μόνον των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και κάθε άλλης ρύθμισης της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας…
«Bulgarian story» άρθρο του Διονύση Ελευθεράτου. Εδώ μας λένε πως με μισθούς Βουλγαρίας και «φιλική» φορολογία θα γίνουμε Εδέμ ξένων επενδύσεων. Τι δεν μας λένε; Ότι η γειτονική χώρα έχει στερέψει από ξένες επενδύσεις…
«Ο λόγος που δεν έβγαλε ο Τσίπρας» κείμενο του λογογράφου. Ένα χρόνο μετά τις εκλογές και λίγο μετά το πραξικοπηματικό κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από τον πρωθυπουργό, καταγράφουμε αυτά που δεν ακούσαμε στην ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πλατεία Συντάγματος.
«Πόλεμος Κόκκαλη- Μελισσανίδη με διαιτητή τον Σαμαρά» ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Στον «αέρα» βρίσκεται η πολυδιαφημιζόμενη και σκανδαλώδης αποκρατικοποίηση του ΟΠΑΠ, με ορατό πλέον το ενδεχόμενο να ακυρωθεί η πώλησή του, αφού η κοινοπραξία της EMM DELTA, που επικράτησε στο διαγωνισμό για την εξαγορά του, διαφωνεί με τους όρους για την εκμετάλλευση των κρατικών λαχείων και αμφισβητεί τη σύμβαση του ΟΠΑΠ με την Intralot του Σωκράτη Κόκκαλη, που είναι ο τεχνολογικός πάροχος του οργανισμού!
«Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι σημιτικοί και η νέα αφήγηση της κρίσης» ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Καταγγελία του διπόλου «μνημόνιο- αντιμνημόνιο», επαναφορά της «ισχυρής Ελλάδας», «νόμος και τάξη» στους δρόμους και Ευρώπη στην τηλεόραση. Ξεπούλημα, παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, με πρόσχημα μια ευρωπαϊκή προοπτική με ισότιμους όρους, και συνεργασία με την ακροδεξιά. Έτσι σχεδιάζεται να παιχτεί το παιχνίδι από δω και πέρα…
«Αντώνης Σαμαράς: ο τελευταίος των Ρεπουσιστών» ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Η Μαρία Ρεπούση, κήρυκας της κοσμοπολίτικης γραμμής της αστικής τάξης τόσο στην ιστορική επιστήμη όσο και στην πολιτική. Αδίκως δέχεται τόσα πυρά όταν ο Αντώνης Σαμαράς, πολύ πιο μαχητικός υπερασπιστής των ιδεών της, σχεδόν ακτιβιστής μουτζαχεντίν του ρεπουσισμού, βρίσκεται στο απυρόβλητο…
«Ζητούνται ναζί με “πολιτικά” για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ» ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σε αναζήτηση βιογραφικών φασιστοειδών με βαθιά γνώση της ναζιστικής ιδεολογίας αλλά και ικανότητα να ντύνουν τον ακραίο λόγο τους με πειστικό «εθνικιστικό» περίβλημα βρίσκεται η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να στελεχώσει τα ψηφοδέλτιά της στις επόμενες εκλογές. Στόχος: η συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία…
«Χρυσαυγίτες: οι νέο-χίτες των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων» ρεπορτάζ του Νίκου Μπογιόπουλου. Ο Μπρεχτ είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός». Όπως αποδεικνύει η Χρυσή Αυγή, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει: από τους εφοπλιστές ως τις τράπεζες κι από τις αεροπορικές εταιρείες ως τη Χαλυβουργία, οι έλληνες νεοναζί φροντίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, εκτός και εντός της Βουλής.
«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν είναι “προνόμιο” μόνο της Χρυσής Αυγής» ρεπορτάζ του Spy– Jungle Report. Στην Ελλάδα οι χώροι που αρνούνται τη θηριωδία, αν εξαιρέσουμε τους κατεξοχήν ναζιστικούς, περιλαμβάνουν τη λεγόμενη «πατριωτική αριστερά» όσο και τη λεγόμενη «λαϊκή πατριωτική (ακρο)δεξιά». Και φυσικά τη Νέα Δημοκρατία.
«Ο νεοφιλελευθερισμός της μαντίλας» ρεπορτάζ του Άρη Χατζηστεφάνου φωτογραφίες από την αποστολή της Στεφανίας Μιζάρα. Η τουρκική εξέγερση ίναι ο προάγγελος του οικονομικού αδιεξόδου στο οποίο οδηγείται η χώρα με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του Ερντογάν, ο οποίος παρά τις επικρίσεις που δέχτηκε από δυτικές κυβερνήσεις (με εξαίρεση την ελληνική, που έβλεπε στο πρόσωπό του ένα πρότυπο διακυβέρνησης) δεν αποτελεί μια οπισθοδρομική εικόνα της ανατολής αλλά εικόνα του μέλλοντος.
«Η ΕΡΤ, οι “συμβολικές” απολύσεις και η φάρσα των μεταρρυθμίσεων» ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου. Κάθε χρόνο υιοθετούνται σχεδόν 8.000 αποφάσεις κανονιστικού χαρακτήρα από την κεντρική κυβέρνηση. Την ίδια ώρα, οι λειτουργίες παροχής υπηρεσιών προς τους πολίτες αντιπροσωπεύουν μόλις το 4% του συνόλου της διοίκησης. Το αποτέλεσμα είναι το κόστος της γραφειοκρατίας να προσδιορίζεται στο 6,8% του ΑΕΠ, δηλαδή σε 14 δις ευρώ, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται στο 3,5%. Θα εξοικονομηθούν αντίστοιχα ποσά από τη διενέργεια των απολύσεων; Τι σημασία έχει; Οι απολύσεις έχουν «συμβολικό χαρακτήρα», όπως είπε και ο πρωθυπουργός…
«Πληρώνουμε για να μας αγοράσουν;» ρεπορτάζ του Αδάμ Γιαννίκου. Το success story του ελληνικού σουρεαλισμού: ανακαινίζοντας αεροδρόμια που είναι προς πώληση από το ΤΑΙΠΕΔ, η ελληνική κυβέρνηση πληρώνει με χρήματα που δεν έχει τις ιδιωτικές εταιρείες από τις οποίες ζητεί να αγοράσουν τα αεροδρόμια.
«Η αρπαγή των ελληνικών υδρογονανθράκων» ρεπορτάζ του Αυγουστίνου Ζενάκου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σε σκάνδαλο διαρκείας εξελίσσεται η υπόθεση με την απευθείας παραχώρηση από την κυβέρνηση των αδειών εκμετάλλευσης των πετρελαϊκών κοιτασμάτων του Πρίνου στον επιχειρηματικό όμιλο «Ενεργειακή Αιγαίου», μεγαλομέτοχο της Kavala Oil. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η παραχώρηση του ενεργειακού πλούτου της χώρας σε αμερικανικά κεφάλαια και στον μονοπωλιακό κολοσσό BP.
«Οικονομική ή οικολογική κρίση; (Μέρος Α’)» ρεπορτάζ της Νέλλης Ψαρρού. Έχει νόημα να μιλάμε για οικολογία, για προστασία του περιβάλλοντος, για απειλούμενα ζώα και περιοχές Νατούρα όταν στη χώρα μας υπάρχουν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι; Μπορεί το περιβάλλον να μπει στον «πάγο» μέχρι να ανακάμψει η οικονομία μας; Πόσο σημαντική φαντάζει η οικολογική κρίση, που ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, υπό το πρίσμα της κυριαρχίας της οικονομικής κρίσης; Ας απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα μέσω ενός επίκαιρου παραδείγματος: τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική.
«Η τρομερή επιμονή∙ κι ο τρόπος της» άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Η τρομερή επιμονή γίνεται σιγά σιγά και μια αναζήτηση τρόπου. Το εναγώνιο ψάξιμο της μορφής, η αναζήτηση τρόπου εκφοράς, έκφρασης και απεύθυνσης, γίνεται σήμερα δυνατότητα ριζοσπαστική.
«Το θέατρο του πουρμπουάρ: Θέαμα και ηθοποιοί στη φτώχεια» ρεπορτάζ του Παναγιώτη Φραντζή. Η αλλαγή καλλιτεχνικής ηγεσίας στο Εθνικό Θέατρο φωτίζει ένα καινούργιο τοπίο που διαμορφώνεται στο χώρο του θεάτρου: Αυτοχρηματοδοτούμενες παραγωγές, μείωση κόστους, κυριαρχία των ιδιωτών και των ιδρυμάτων. Παράλληλα, προωθούνται εργασιακές σχέσεις που υπονομεύουν την επαγγελματική υπόσταση των ηθοποιών, ενώ η αγωνιστική δράση του σωματείου τους έχει ανασταλεί.
Στο UNFOLLOW 19 διαβάστε ακόμη:
«Μια πόρτα πρέπει να είναι ή ανοιχτή ή κλειστή», διήγημα του Χρήστου Αγγελάκου
«Ο συμμαθητής μου Ιάκωβος», ποίημα της Παυλίνας Μάρβιν
«Πρόχειρο». Γράφουν: Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, Μιλτιάδης Φίνος, Ροντιόν Ρομάνοβιτς. Φωτογραφία: Στεφανία Μιζάρα. Σχέδια: Ντίνος Διμολάς
«Ανακόλουθα». Γράφουν: Old Boy, Έφη Γιαννοπούλου, Θεόφιλος Τραμπούλης
«Florilegium». Πολιτιστικές προτάσεις από όλη την ομάδα του UNFOLLOW
και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη