Δημοσιογραφία Αναλύσεις ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ (7): Φασισμός, το άλλοθι του Σύριζα
|
|
|
|
21.02.2019
Συνέχεια από το άρθρο: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ (6): Η θεωρία του «εν δυνάμει φασίστα»
Κλείνοντας την εκτενή αυτή (σε επτά συνέχειες) ανάλυση του φασισμού, και αφού επιχείρησα να απαντήσω στην άποψη που θέλει κάθε πατριώτη ή εθνικιστή να είναι αυτομάτως φασίστας, ή να στηρίζει τους φασίστες, θα θέσω το ερώτημα: ποιος ωφελείται από την πόλωση που έχει δημιουργηθεί και, τελικά, ποιος προωθεί το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό προσκήνιο; Και τι πρέπει εμείς να κάνουμε απέναντι στις προσπάθειες πόλωσης της κοινωνίας μας;
ΔΕΝ
ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ (Μέρος 7ο) Φασισμός, το άλλοθι του Σύριζα
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί τη Χρυσή Αυγή
Ανάμεσα σε αυτούς που χρησιμοποίησαν όλο αυτό το διάστημα την παραπάνω ρητορική, που χαρακτηρίζει ως φασίστες και ακροδεξιούς όλους όσοι συμμετείχαν στα συλλαλητήρια, εξέχουσα θέση έχουν αυτοί που ανήκουν ή υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε επ' αυτού: το βλέπουμε στις εφημερίδες που τον στηρίζουν, στους ανθρώπους που τον υποστηρίζουν, στην ίδια την κυβέρνηση που δεν διστάζει να συκοφαντήσει όσους συμμετείχαν στα συλλαλητήρια ως «ακροδεξιούς λαϊκιστές» και όσους διαφωνούν με τη συμφωνία ως ανθρώπους που δεν σκέφτονται. Μια συκοφαντία που καθόλου ακίνδυνη δεν είναι, μιας και διεθνώς αναπαράχτηκε από τα ξένα μέσα ότι στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη άνοδος του φασισμού και του εθνικισμού. Σε μια περιοχή όπως τα βαλκάνια, είναι επικίνδυνος για την ειρήνη και τη συνύπαρξη όποιος αφήνει να εξαπλώνονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί, πόσο μάλλον να τις προκαλεί. Ας μην ξεχνάμε ότι ο εθνικισμός σήμερα σημαίνει την επιθετική διάθεση ενός έθνους, και αυτό είναι κάτι που δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν οι... σύμμαχοί μας του ΝΑΤΟ όταν θελήσουν να επιβάλλουν εκ νέου τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Και να χρησιμοποιείται τέτοια επικίνδυνη συκοφαντία για μικροπολιτικό όφελος!
Αυτό το τελευταίο είναι σημαντικό: πίσω από την κατηγορία του «φασίστα, εθνικιστή» για τους συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια, κρύβεται η ταύτιση των τελευταίων με όσους απλώς διαφωνούν με τη συμφωνία! Η παρουσία της ΧΑ ανάμεσα στις πολλές εθνικιστικές οργανώσεις στα συλλαλητήρια είναι μια βολική αφορμή για να συκοφαντηθεί κάθε διαφωνία με τη συνθήκη ως «αριστερός εθνικισμός» και στάση που «ανέχεται τους φασίστες» επειδή η παρουσία εθνικιστών στα συλλαλητήρια είναι προφανής. Όσες συζητήσεις σχετικές παρακολουθήσει κανείς, ξεκινούν από τα συλλαλητήρια για να καταλήξουν στο ότι κάθε διαφωνών είναι εθνικιστής. Είναι μια επιχειρηματολογία που πολύ βολικά έχει προωθηθεί διότι παρουσιάζει τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του ως το ανάχωμα στην ακροδεξιά, που βολικά έχει ταυτίσει με την Χρυσή Αυγή - βολικά διότι η παρουσία των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση τείνει να ξεχαστεί. Διότι δεν έχει και κάτι άλλο να επιδείξει η κυβέρνηση τώρα που έρχονται εκλογές και έχει υπογράψει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, οπότε χρειάζεται κάτι πολύ ισχυρό για να μην έχουν λόγο όσοι είδαν την ψήφο τους στο δημοψήφισμα να πηγαίνει χαμένη, όλες τις επικερδείς δημόσιες επιχειρήσεις να ιδιωτικοποιούνται, και οι αρχαιότητες να μπαίνουν στο Υπερταμείο - για να ξαναβγούν κάποιες λίγο μετά τις έντονες διαμαρτυρίες Ελλήνων και ξένων αρχαιολόγων χωρίς όμως καμία ενημέρωση για το ποιες, ούτε τι ισχύει για όσες έχουν ήδη μπει προ του 2016. Ο Συριζα χρειάζεται τη Χρυσή Αυγή για δύο λόγους: ο ένας είναι για να κόψει ψήφους από την Νέα Δημοκρατία, και ο δεύτερος αυτός που είπαμε, να έχει ένα επιχείρημα υπέρ του ενόψει εκλογών.
Θυμάμαι ήδη στις εκλογές μετά το δημοψήφισμα να λένε διάφοροι καλοθελητές «Να ψηφίσουμε Σύριζα για να μην ανέβει η Χρυσή Αυγή». Το ίδιο σύνθημα λένε σήμερα ακόμη περισσότεροι, προσθέτοντας ότι, «ποιος είναι δηλαδή καλύτερος;». Λυπηρό είναι το γεγονός ότι αυτά τα λένε και άνθρωποι που έχουν κάνει αγώνα πραγματικό, και τότε με τον δημοψήφισμα, και νωρίτερα ενάντια στον φασισμό. Ξεχνούν αυτοί οι άνθρωποι γρήγορα - ξεχνούν και δικαιώνουν τον Μητσοτάκη για τα περί μνήμης! Ξεχνούν αυτά που λέγανε πριν γίνει το κόμμα τους κυβέρνηση. Τι λέγανε; Έλεγαν ότι, ο φασισμός είναι στήριγμα και δημιούργημα της άρχουσας τάξης, ότι δημιουργείται από ακραίες κοινωνικές συνθήκες, ότι ιστορικά έχει εμφανιστεί σε συνθήκες εξαθλίωσης οικονομικής αλλά και ακραίας πολιτικής κρίσης όπου τα παραδοσιακά κόμματα έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του λαού, ή ακόμη και τη νομιμοποίηση να κυβερνούν. Και άλλα πολλά έλεγαν, αλλά έχουν ξεχάσει ότι, μέσα από αυτές τις συνθήκες ακριβώς εμφανίστηκε η Χρυσή Αυγή, και πως αυτές οι συνθήκες έχουν σήμερα οξυνθεί σε ακραίο βαθμό λόγω του εμφανούς κυνισμού και αλαζονείας της παρούσας κυβέρνησης Συριζα-Ανελ. Η όξυνση αυτή σχετίζεται κυρίως με την ακραία απογοήτευση (ότι πραγματικά όλοι ίδιοι είναι) και το συναίσθημα ότι «δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα», την πλήρη απουσία των κινημάτων που πριν το 2015 έδινε μια ταυτότητα και αίσθηση ελπίδας, την ταπείνωση και τον κυνισμό μιας εξουσίας που υποσχέθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματα και έγινε βασιλικότερη του βασιλέως, και γι' αυτό χυδαιότερη του βασιλέως (διότι είναι μεγαλύτερη η απόσταση που έχει διανύσει από αυτά που έλεγε σε σχέση με άλλα κόμματα), την ανοιχτή κοροϊδία του «βγήκαμε απ' τα μνημόνια», που μεταφράζεται σε «τα δώσαμε όλα, δεν έχουν άλλα να ζητήσουν», σε συνδυασμό με την οικονομική ανέχεια του πληθυσμού, κλπ κλπ.
Αυτές είναι οι συνθήκες που δημιουργούν το υπόστρωμα για την άνοδο του φασισμού και της «τιμωρητικής ψήφου» που ελπίζω να μην δούμε κι εδώ όπως στις ΗΠΑ. Διαφορετικά, ο λαός δεν "αγοράζει" φασισμό, και αυτό έχει αποδειχτεί: τόσο η Χρυσή Αυγή όσο και το αδελφό της κόμμα το ΛΑΟΣ δεν είχαν καμία εκλογική επιτυχία χωρίς την προώθηση από τα ΜΜΕ και ταυτόχρονα την επικείμενη εξαθλίωση και διάλυση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας. Ξεχάσαμε μήπως τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, απ' όπου μεταπήδησαν οι Άδωνης Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης στη Νέα Δημοκρατία; Τη συνύπαρξη του Βορίδη, για παράδειγμα, με τον Νίκο Μιχαλολιάκο στην ΕΠΕΝ τη δεκαετία του '80 και την κοινή ιδεολογική τους δεξαμενή; Ξεχάσαμε την μεταπήδηση στελεχών και υποψηφίων από το ένα κόμμα στο άλλο, όπως για παράδειγμα τον Ζαφειρόπουλο (της Χρυσής Αυγής, επίσης καταδικασθέντα για την απόπειρα δολοφονίας μαζί με τον Ανδρουτσόπουλο) που το 2009 ήταν υποψήφιος με τον ΛΑΟΣ; Ξεχάσαμε ότι όταν βγήκε ο ΛΑΟΣ στο προσκήνιο ήταν η έκφραση της άκρας δεξιάς; Ας θυμίσω λοιπόν εδώ ότι ο ΛΑΟΣ, που ιδρύθηκε το 2000, ήταν το πρώτο ακροδεξιό κόμμα που μπήκε στη Βουλή το 2007 με 3,8% (είχε αποτύχει το 2004), όπως και το 2009 που ενίσχυσε μάλιστα το ποσοστό του (5,6%). Ο ΛΑΟΣ είχε μια φρασεολογία παρόμοια με της Χρυσής Αυγής (είμαστε πατριώτες, λαϊκό κόμμα, κλπ) και ενώ μιλούσε «ενάντια σε όσους ξεπουλάνε τη χώρα», συμμάχησε στην πραξικοπηματική κυβέρνηση Παπαδήμου και την στήριξε με βουλευτές του ώστε να περάσει το λεγόμενο Μεσοπρόθεσμο τον Φεβρουάριο του 2012 (προφανώς σε συνεννόηση αφού τους απέσυρε 2 μέρες πριν την ψήφιση, αλλά οι Γεωργιάδης και Βορίδης παρέμειναν και ψήφισαν υπέρ, και αφού έκαναν την "δουλειά" τους παραιτήθηκαν). Με αυτή τη συμμετοχή, που έδειξε πόσο πραγματικά "πατριώτες" ήταν και ποιος ο ρόλος τους, το "χαρτί" του ΛΑΟΣ είχε καεί και πλέον προωθήθηκε η Χρυσή Αυγή, η οποία μπήκε ξαφνικά στη Βουλή με 6,9% και ο ΛΑΟΣ έμεινε εκτός. Έκτοτε σταμάτησε η προώθησή του και συνεχίστηκε με τους ίδιους τρόπους προς τη Χρυσή Αυγή.
Σχετικά με αυτή την
προώθηση και τους πανομοιότυπους τρόπους
που συντελείται, θα ήθελα (έτσι, για την
ιστορία) να παραθέσω
Μετά την μικρή αυτή παρένθεση για το πως προωθήθηκαν οι ΛΑΟΣ-Χρυσή Αυγή, ας επανέλθουμε στο προκείμενο, δηλαδή τον Σύριζα και τη Χρυσή Αυγή. Αλήθεια, δεν παραξενεύει κανέναν η σιωπή της εγκληματικής οργάνωσης για όλο αυτό το διάστημα που κυβερνά ο συνασπισμός Συριζα-Ανέλ; Θέλω να πω το εξής: από το 2010 μέχρι το 2015 είδαμε μια αυξανόμενη δράση επιθέσεων σε μετανάστες και τραμπουκισμών σε πολιτικές ομάδες αριστερών αλλά και ακραίων συμπεριφορών μέσα στη Βουλή χωρίς προηγούμενο. Μάλιστα, αυτές οι δραστηριότητες φαίνεται πως είχαν και την έγκριση της Νέας Δημοκρατίας, τουλάχιστον από το 2012 και μετά, ή και την καθοδήγησή της. Όμως, το 2015 οι ιδεολογικοί εχθροί της Χρυσής Αυγής, οι "αριστεροί" του Σύριζα, βρέθηκαν να (συν)κυβερνούν. Την ίδια αυτή περίοδο, οι εισροές προσφύγων (κυρίως) και μεταναστών αυξήθηκαν ραγδαία, ως αποτέλεσμα τόσο του πολέμου στη Συρία όσο και της ανεκτικής πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Οι αριστεροί και οι μετανάστες προβάλλονται από τη Χρυσή Αυγή ως οι απόλυτοι εχθροί της. Θα περίμενε λοιπόν κανείς να έχει ιδιαιτέρως θορυβηθεί η οργάνωση από αυτή την εξέλιξη και, ως εκ τούτου, να την εκφράσει. Κι όμως, συνέβη το αντίθετο: το διάστημα 2015-2018 η παρουσία της Χρυσής Αυγής, τόσο στο δρόμο όσο και στο κοινοβούλιο, περιορίστηκε σε επίπεδο... σίγασης! Πολύ παράξενη συγκυρία. Ίσως, θα έλεγε κανείς, αυτό να οφείλεται στην δίκη της Χρυσής Αυγής, που την ανάγκασε σε αναδίπλωση. Φυσικά αυτή θα ήταν μία ερμηνεία. Για όποιον όμως δεν πιστεύει στις συμπτώσεις, θα έπρεπε να εντάξει στα γεγονότα και την απόλυτη σίγαση των κινημάτων. Κάθε κινητοποίηση που ως τότε γινόταν στην Ελλάδα ενάντια στα μνημόνια σταμάτησε μετά το δημοψήφισμα του 2015: πλέον τα μέτρα περνούσαν χωρίς να υπάρξει μαζική λαϊκή αντίδραση, και ελάχιστη πολεμική από τα ΜΜΕ. Σε μια τόσο ευνοϊκή για την κυβέρνηση και την τρόϊκα συγκυρία, γιατί να δράσει η Χρυσή Αυγή; Μήπως τόσα χρόνια (πριν το 2015) δεν συμφωνούσαμε όλοι ότι την χρειάστηκε το σύστημα εν' όψει κρίσης; Μήπως τώρα που δεν την χρειάζονταν, την απέσυραν από την ενεργό δράση μέχρι να ξαναχρειαστεί;
Στο τελευταίο μεγάλο συλλαλητήριο που έγινε στις 20 Ιανουαρίου στο Σύνταγμα, είχαμε «μεγάλα επεισόδια» μπροστά στη Βουλή από πλήθος που, όπως αστυνομία και ΜΜΕ δήλωσαν, «είχε σκοπό να μπει στη Βουλή». Οι φασαρίες ξεκίνησαν από άτομα που βρίσκονταν από νωρίς μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη καθώς και στη γωνία της Πανεπιστημίου και δεν είχαν καμία υποστήριξη ή διάθεση «εισβολής» από τον ευρύτερο κόσμο που ήταν εκεί - όποιος ήταν στη διαδήλωση της 5η Μαΐου 2010 ξέρει πολύ καλά πότε στ' αλήθεια ανησύχησαν οι αρχές για «εισβολή στη Βουλή», και δεν ήταν όταν μερικοί τραμπούκοι έπαιξαν με τα ΜΑΤ χωρίς καμία συμμετοχή του κόσμου όπως τώρα. Με απλά λόγια, αν κανείς παρατηρήσει προσεκτικά τα βίντεο των επεισοδίων, θα παρατηρήσει ότι, όπως παραδέχτηκε και η αστυνομία, η στάση της απέναντι σε μια ομάδα 50-100 κουκουλοφόρων ήταν ήπια και αμυντική: ήταν ένα εμφανές παιχνίδι που σκοπό είχε να δικαιολογήσει το σταδιακό σπάσιμο του συλλαλητηρίου με δακρυγόνα τη στιγμή της ακμής του και ενώ πολύς κόσμος πήγαινε ακόμη από τις Αμαλίας και την Βασ. Σοφίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ η αστυνομία δήλωσε πως έδρασε έτσι ύστερα από εντολές και επειδή δεν ήθελε να απομακρυνθεί από τη φύλαξη της Βουλής, όταν ο κόσμος άρχισε να φεύγει πλέον η αστυνομία βρέθηκε να ρίχνει δακρυγόνα πολύ μακρύτερα από τη Βουλή (στο κάτω μέρος του Συντάγματος, στην Ερμού, κλπ) όπου παρέμεναν μικρές ομάδες συγκεντρωμένων: τότε άραγε δεν είχε εντολή να φυλάξει το κτήριο; Οι ομάδες αυτές των παρακρατικών επιτέθηκαν με σφοδρότητα εναντίον δημοσιογράφων αλλά και όποιου κατέγραφε με την κάμερά του. Έκανε με ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα τη δουλειά της αστυνομίας, δεν είναι φανερό; Δεν είναι επίσης προφανές ότι δεν θέλουν να καταγράφεται ο βουλευτής Ηλίας Παναγιώταρος να εποπτεύει τις "εργασίες" και να αποφευχθούν ντοκουμέντα σαν αυτά που, ευτυχώς, καταγράφηκαν, όπως των φωτογραφιών που βλέπουμε, όπου πολίτης πάει να πάρει το κοντάρι από κουκουλοφόρο, και ο ματατζής στοχεύει στο κεφάλι τον πολίτη με τη φυσούνα του; Πώς δικαιολογείται αυτή η στάση αλλά και οι σχετικές εντολές που είχαν οι αστυνομικοί, αν όχι όπως τις ερμηνεύαμε πάντα για τη σχέση παρακρατικών-Χρυσής Αυγής-εξουσίας;
Μέσω αυτής της πόλωσης, το κόμμα της Χρυσής Αυγής έχει ακουστεί στον δημόσιο λόγο από την κυβέρνηση, τους υποστηρικτές της και τους αντιφασίστες όσο δεν ήλπιζε ούτε στα καλύτερα όνειρά της. Και μάλιστα από εκεί που ήταν σχετικώς περιθωριοποιημένη. Δεν λέω πως θα πρέπει οι αντιφασίστες να μην πουν την άποψή τους επειδή αυτή μπορεί να συμφωνεί με του ΣΥΡΙΖΑ ή να τον βολεύει. Λέω όμως ότι η στάση που εκδηλώνουν, εκτός από λανθασμένη, είναι μια στάση που ευνοεί τις συνθήκες που ενισχύουν την ακροδεξιά. Διότι δείχνει φανατισμό, αμετροέπεια, εχθρότητα, αντιπαλότητα. Διότι δεν σέβεται τους θεσμούς, τις διαδικασίες, τη δημοκρατική νομιμότητα που υποτίθεται ότι προασπίζεται. Διότι εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά, κι έτσι δεν μπορεί να σταθεί ως ιδεολογικός αντίποδας. Διότι κάνει προπαγάνδα και αρθρογραφεί μεροληπτικά. Διότι αυτοί που προ του 2015 ενημέρωναν "από τη μεριά του κόσμου", σήμερα αρθρογραφούν με τίτλους «μεταμνημονιακή εποχή» επειδή η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι βγήκαμε από τα μνημόνια, και μόνο από εφημερίδες του εξωτερικού περιγράφεται η αυστηρή εποπτεία και η οικονομική δυστοπία στην οποία βρισκόμαστε σήμερα περισσότερο από πριν το 2010. Αυτή η στάση επιτείνει την απογοήτευση, δυναμώνει τη διάχυτη άποψη ότι «όλοι ίδιοι είναι», ενισχύει τη συλλογική κατάθλιψη στην οποία έχει πέσει ο ελληνικός λαός. Αυτές είναι οι συνθήκες που προωθούν τον φασισμό - τα λέγανε κάποτε, αλλά για κάποιο λόγο τα ξεχάσανε. Και ενόσω οι συνθήκες χειροτερεύουν εις βάρος της κοινωνίας, άρα εν δυνάμει προς όφελος των φασιστών, η ρητορική των αντιφασιστών σπρώχνει πολύ κόσμο να θεωρήσει ή να σκεφτεί ότι η Χρυσή Αυγή είναι κοντά στις ιδέες του, στις ιδέες του έθνους και της πατρίδας. Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι η άνοδος του νεοναζισμού στην Ελλάδα είναι κύρια ευθύνη των αντιφασιστών. Λέω όμως ότι, μέσα σε όλη την πριμοδότηση που δέχεται από διάφορα κέντρα ελέγχου, στο κοινωνικό και προπαγανδιστικό επίπεδο της αντιφασιστικής δράσης υπάρχει σίγουρα μια συνυπευθυνότητα, μικρού ή μεγαλύτερου βαθμού. Ξέρω ότι ήδη κάποιοι στο αντιφασιστικό κίνημα υποστηρίζουν ότι «θα τα δούμε τα αποτελέσματα των μακεδονομάχων στις εκλογές», προεξοφλώντας ότι οι «πατριώτες-εθνικιστές-φασίστες» θα ενισχύσουν το νεοναζιστικό κόμμα. Αυτές είναι αυτοεκπληρούμενες προφητείες σε κάποιο βαθμό, και δεν σε αφήνουν να δεις την όποια ευθύνη σου σε αυτό. Έχοντας προεξοφλήσει τι ίσως συμβεί και τι στα σίγουρα θα φταίει αν θα συμβεί, έχει ήδη βγάλει τον εαυτό σου απ' έξω...
Η Γερμανία του μεσοπολέμου είναι ένα παράδειγμα που οι αντιφασιστές συχνά επικαλούνται για να αποδείξουν «πόσο εύκολα μπορεί να γίνεις φασίστας». Κάνουν λάθος σε δύο πολύ βασικά σημεία. Πρώτον, δεν έγινε τίποτα με την ευκολία που θέλουν να το παρουσιάζουν. Οι συνθήκες ήταν πολύ ιδιαίτερες, είχε προηγηθεί πόλεμος, οικονομικά η χώρα ήταν κατεστραμμένη και το ηθικό των πολιτών βρίσκονταν στο ναδίρ. Ταυτόχρονα, η συνθήκη τερματισμού του πολέμου είχε επιβάλει όρους δυσβάσταχτους για την οικονομία, και κυρίως για την αξιοπρέπεια του γερμανικού έθνους, που ένιωθε ταπεινωμένο και εξευτελισμένο. Και πάλι όμως οι πολίτες ψήφισαν Σοσιαλδημοκρατία, που υποσχέθηκε καλύτερες μέρες, αλλά είδαν μεγαλύτερη διαφθορά και υποτέλεια. Όμως, το ναζιστικό κόμμα χρηματοδοτήθηκε με τεράστια κεφάλαια, τόσο από τη Γερμανία όσο και από άλλες χώρες (κυρίως από τις ΗΠΑ), και ο Τύπος πρόβαλλε τον Χίτλερ και τις ιδέες του ήδη από το πραξικόπημα του 1923 στον μέγιστο βαθμό. Και πάλι, το κόμμα του δεν εξασφάλισε αυτοδυναμία, παρά διορίστηκε Καγκελάριος ύστερα από ισχυρές πιέσεις των βιομηχάνων και συνεχείς άκαρπες εκλογές. Τότε, ο Χίτλερ εγκατέστησε δικτατορία και επέβαλε τον τρόμο. Οι πολίτες δεν τείνουν να επιλέγουν τα άκρα από μόνοι τους, παρά μόνο υπό ακραίες πολιτικές συνθήκες και εφόσον υπάρξει μεγάλη προώθηση μέσω της οικονομικής ελίτ και των ΜΜΕ. Δεν ισχύει ότι οι άνθρωποι εύκολα γίνονται φασίστες, ούτε φυσικά ότι «αν κάποιος είναι φασίστας δεν αλλάζει». Αν δεν άλλαζε, τότε τα φασιστικά κόμματα θα είχαν ένα σταθερό ή έστω ελάχιστο ποσοστό στις εκλογές που να εκφράζει αυτήν την τάση. Όμως, είδαμε αναλυτικά πως στην Ελλάδα η ΧΑ "βγήκε" ξαφνικά το 2012, αλλά και το ΛΑΟΣ το 2007, δύο χρόνια πριν επιβληθούν τα μνημόνια. Δεύτερον, δεν μας λένε τίποτα απολύτως σχετικά με το τεράστιο πολιτικό κενό που είχε αφήσει η γερμανική αριστερά στην πολιτική σκηνή. Όπως αναφέραμε, οι Σοσιαλδημοκράτες είχαν απογοητεύσει τους πολίτες σχετικά με την ικανότητά τους να διαχειριστούν την κατάσταση, την ενδοτικότητά τους προς την Γαλλία-Βρετανία, αλλά και τη διαφθορά στην άσκηση της εξουσίας. Ταυτόχρονα, οι υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις ήταν κατακερματισμένες και σε μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ τους, γεγονός που δεν επέτρεπε να γίνουν συνεργασίες. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οι κομμουνιστές και οι σοσιαλδημοκράτες αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον ως μεγαλύτερους εχθρούς απ' τον ίδιον τον φασισμό. Αυτό το πολιτικό κενό που άφηνε η αριστερά μεγάλωνε το αδιέξοδο των πολιτών και την απογοήτευση. Προφανώς κάποιος θα το εκμεταλλευόταν, ειδικά αν χρηματοδοτούνταν αδρά και ήξερε να λέει ωραία λόγια και μεγάλα ψέματα. Γι'αυτό οι αντιφασίστες που βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως ανάχωμα στον φασισμό, δεν έχουν να πουν τίποτα, αυτή την ανάλυση και την κριτική στην αριστερά αποφεύγουν να την κάνουν. Διότι τότε θα πρέπει να γίνει και αυτοκριτική.
Εν κατακλείδι
Συνοψίζω. Σε αυτό το άρθρο δεν αναφέρθηκα στην ίδια τη συνθήκη των Πρεσπών, ούτε στο ποιόν των συμμετεχόντων στα συλλαλητήρια, ούτε σε αυτό όσων συμφώνησαν ή διαφώνησαν με την συνθήκη. Θέμα του άρθρου μου δεν είναι αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί και γιατί, δεν έχει αυτό σημασία. Σημασία έχει πως διαχειρίζεται τη διαφωνία του και πως φέρεται στους άλλους. Σημασία έχει η τήρηση των συμφωνημένων, των κανόνων, των διαδικασιών, είτε είσαι με τη μεριά του "ισχυρού" είτε η άποψή σου είναι μειοψηφική. Όπως έλεγε και μια φίλη μου (σε συζήτηση για εργασιακό θέμα), «ο πολιτισμός κάποιου φαίνεται από το πως φέρεται στον υφιστάμενό του». Πράγματι, εκεί φαίνεται ο πολιτισμός μας, από το πως φερόμαστε όταν βρεθούμε στην θέση ισχύος, από το πως θα φερθούμε στον διαφωνούντα.
Ονειρεύεται κανείς μια κοινωνία χωρίς την αντίθετη άποψη, όσο αποκρουστική κι αν είναι; Ή την χρειάζεται επειδή... Και πώς θα ζήσουμε χωρίς Βαρβάρους; Λυπάμαι που θα το πω αλλά είναι αυτονόητο: δεν υπάρχει μια τέτοια κοινωνία. Δεν υπάρχει μια κοινωνία χωρίς εν δυνάμει φασίστες, δεν υπάρχει καν μια κοινωνία χωρίς πραγματικούς "φασίστες". Κι αν μια τέτοια κοινωνία υπήρχε, οι φασίστες θα εφευρίσκονταν ανάμεσά μας, θα ήταν οι νέοι μας εχθροί μέσα από τις εσωτερικές ιδεολογικές μας διαφωνίες - αυτό είναι ήδη φανερό από τις τόσες πολιτικές ομάδες που εχθρεύονται η μία την άλλη. Όμως, οι φασίστες δεν είναι ιδεολογική ομάδα, αλλά το παρακράτος, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Οι ψηφοφόροι ενός φασιστικού κόμματος δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, δεν είναι αυτοί που θα δράσουν ως παρακράτος, αλλά βολικά θα ενταχθούν στον διχασμό υποστηρίζοντας χωρίς να το ξέρουν τους ίδιους τους εχθρούς τους. Κι αυτό, παρεμπιπτόντως, δεν το κάνουν μόνο οι ψηφοφόροι των φασιστών! Ο φασισμός δεν ανθεί αν δεν υπάρξουν οι συνθήκες, και αν δεν υποστηριχτεί από όσους τους εξυπηρετεί. Στις σημερινές πολιτικές συνθήκες, και όχι μόνο στην Ελλάδα, όπου το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πια να κρυφτεί πίσω από τα προσωπεία της δημοκρατικότητας και της κοινωνικής ευημερίας και οι μάζες δυσανασχετούν, ο φασισμός δεν αρκεί πια ως παρακράτος και χρειάζεται να έχει μια φανερή πολιτική εκπροσώπηση. Βολεύει κι όλας για να ασχολούμαστε με αυτήν, με τους εκπροσώπους, αντί για τα αφεντικά. Όσοι εμπλέκονται στον αντιφασιστικό αγώνα και καλούν σε δράσεις, ας σκεφτούν καλά ποιος είναι ο εχθρός τους, ας μην αναλίσκονται στις κόντρες με τα φερέφωνά τους και με το παρακράτος τους.
Άρα, τι κάνουμε αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τον φασισμό; Το πρώτο βήμα είναι, προφανώς, να παλεύεις ενάντια στις συνθήκες που τον ευνοούν. Διότι, αν οι συνθήκες που ευνοούν τον φασισμό είναι κοινωνικά και πολιτικά υπαρκτές, ο φασισμός θα βρίσκει έδαφος και πέραν των παρακρατικών, αφού υπάρχει εν δυνάμει στον καθένα μας. Οι συνθήκες που τον ευνοούν είναι η φτώχεια, η εξαθλίωση και η πολιτική απαξίωση και διαφθορά. Όταν όμως μια φασιστική ομάδα πριμοδοτείται, τότε οφείλουμε να εναντιωνόμαστε δραστικά. Κάποιες δράσεις είναι στα μέτρα μας και άλλες όχι. Μπορούμε π.χ. να καταδεικνύουμε τα ψεύδη της προπαγάνδας τους, το παρελθόν τους, τις διασυνδέσεις τους· δεν μπορούμε όμως να επέμβουμε στην κρυφή χρηματοδότηση που λαμβάνουν. Νομίζω πως ιδιαιτέρως σημαντική είναι η κοινωνική μας δράση. Κοινωνικά, ο φασισμός ως τάση αντιπαλεύεται δια του παραδείγματος· εδώ είναι σημαντικό αυτό που είπαμε παραπάνω, ότι από τον εν δυνάμει φασισμό δεν εξαιρείται κανείς. Όταν παρακάμπτεις τις αρχές σου για να πολεμήσεις τον φασισμό, και θα αποτύχεις, και θα έχεις γίνει σαν αυτόν που πολεμάς. Θα αποτύχεις διότι το παρακράτος είναι αναλώσιμα ανθρωπάκια που δεν διστάζουν να μαχαιρώσουν και να σκοτώσουν για την εξουσία και τα χρήματα, και που προστατεύονται από το ίδιο το κράτος. Το σύνθημα «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες» είναι τραγελαφικό: τις κρεμάλες ιστορικά δεν τις έχει στήσει ακόμη κανένας για τους φασίστες/παρακράτος. Επιπλέον, δεν είναι αυτοί οι παρακρατικοί οι φασισμός, αλλά απλώς όργανα κάποιων αφεντάδων που μένουν στην αφάνεια. Επιπλέον θα αποτύχεις διότι, όταν φέρεσαι με "φασιστικό" τρόπο (ασκείς λεκτική βία, ισοπεδώνεις τα πάντα, μιλάς με άγνοια των εννοιών που χρησιμοποιείς, λες ψέματα και ασκείς προπαγάνδα, καλύπτεις πολιτικά όσους δημιουργούν συνθήκες που ευνοούν τον φασισμό), απλώς έχεις φροντίσει να πληθύνουν οι φασίστες στην κοινωνία.
Η πρώτη δουλειά του αντιφασίστα είναι να βγάλει τον φασίστα από μέσα του. Να ελέγχει καθημερινά τη συμπεριφορά του απέναντι στους συνανθρώπους και τη συνέπειά του με τις ιδέες του. Το να πει τον Άλλον υπάνθρωπο ως άλλοθι για να μην του φερθεί ανθρώπινα είναι δοκιμασμένη και πάντως επιτυχημένη συνταγή: την έχουν ήδη εφαρμόσει όσοι δοκίμασαν να εξοντώσουν συνανθρώπους μας που τους θεωρούσαν κατώτερους. Η δεύτερη δουλειά του αντιφασίστα είναι να πάψει να είναι αντι-...! Όταν προσδιορίζεσαι ενάντια σε κάτι, αυτό το κάτι σε προσδιορίζει, έστω και από την ανάποδη. Λες, είμαι ενάντια στον φασισμό. Προσδιορίζεσαι δια της άρνησης. Για δοκίμασε να προσδιοριστείς με θετικό τρόπο: να πεις, «Είμαι αυτό»! Προφανώς πιο δύσκολο και λιγότερο συσπειρωτικό, στα σίγουρα. Όμως, αν κάτι έχει να προσφέρει στην κοινωνία είναι η θέση και όχι η αντί-θεση. Να στοχεύεις σε δράσεις που θα φέρουν αποτέλεσμα προς την θέση που πρεσβεύεις, και όχι δράσεις που θα αντιτίθενται προς αυτό που αντιπαλεύεις. Μοιάζει το ίδιο, αλλά στην ουσία μόνο με την θετική δήλωση και δράση προτείνεις κάτι. Κάντε το ως πείραμα στον εαυτό σας: προσπαθήστε να ορίσετε τι είναι αυτό που πρεσβεύετε, ή ακόμη και τι είναι το αντίθετο του φασισμού. Και όταν το βρείτε να προσδιορίσετε δράσεις. Θα δείτε ότι είναι απαιτητικό εγχείρημα, αλλά αξίζει τον κόπο. Πολλά καλέσματα και συζητήσεις έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό ενάντια στον φασισμό, όπου οι ομιλητές και οι συμμετέχοντες καλούνται να πάρουν αποφάσεις για το πως θα αντιμετωπίσουν τον φασισμό. Η πρωταρχική συζήτηση είναι, ίσως, πως θα τον αποδυναμώσουμε, ώστε να αντιμετωπίσουμε ότι απ' αυτόν πράγματι υπάρχει. Και σε αυτό το ερώτημα, μια αυτοκριτική, μήπως κάτι κάνουμε από τη μεριά μας και τον ενισχύουμε, θα έπρεπε να προηγηθεί.
Η διαμόρφωση "εμφυλιακού κλίματος", η διαίρεση, είναι πάγια επιδίωξη της ολιγαρχίας. Υπάρχουν οι επιτηδευμένες προσπάθειες να διχαστεί ο κόσμος: για τη δημιουργία εν δυνάμει εμφυλιοπολεμικού κλίματος το σύστημα δεν εισάγει μόνο ακροδεξιούς συμμάχους, όσο κι αν τείνουμε να βλέπουμε μόνο αυτούς. Η έχθρα πρέπει να καλλιεργηθεί και από τις δύο πλευρές, από ανθρώπους που η κάθε πλευρά θεωρεί δικούς της. Υπάρχουν και αυτοί που στηρίζουν ενεργά την κυβέρνηση: πραγματικά, το ατομικό συμφέρον είναι ικανό για τα πάντα. Αυτές οι κατηγορίες, άνθρωποι που έχουν κάνει επάγγελμα τη διαφθορά -τους και των άλλων- δεν με απασχολούν σε αυτό το άρθρο, δεν απευθύνομαι σε αυτούς. Με ενδιαφέρουν αυτοί που δεν είναι ταγμένοι από συμφέρον, που θα ήθελαν να μην αναπτυχθεί ο φασισμός. Η παραπλάνηση δεν είναι "προνόμιο" των άλλων, των εθνικιστών, των διαφωνούντων. Η κρίση μας είναι το μόνο εφόδιο. Ας μην σπρώχνουμε κι άλλους συνανθρώπους μας προς τον φασισμό υιοθετώντας μια επικίνδυνη ρητορική πόλωσης αντί να εμποδίζουμε την εντεταλμένη κυβέρνηση από το να το πραγματοποιεί καθημερινά...
...Ακούστε! Ο φασισμός, ως ιδεολογία ή προταγμα, δεν υφίσταται. Δεν είναι καν αυτός το ζητούμενο. Ο φασισμός είναι το παρακράτος. Τελεία. Οι άνθρωποι έχουν αξίες, οράματα, οικογένειες, φίλους, ιδεολογίες, πατρίδες, τόπους, αγάπες. Μόνο το κεφάλαιο δεν έχει. Και προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν έχουμε κι εμείς.
Να θυμόμαστε: Το Κεφάλαιο δεν έχει Πατρίδα. Εμείς έχουμε.
Όλο το αφιέρωμα συνολικά με τις περιλήψεις, στους παρακάτω συνδέσμους:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ (7): Φασισμός, το άλλοθι του Σύριζα
Powered by !JoomlaComment 3.25
3.25 Copyright (C) 2007 Alain Georgette / Copyright (C) 2006 Frantisek Hliva. All rights reserved." |
||||||||||||||||||||||||||
ένα παράδειγμα,
ενδεικτικό του τρόπου λειτουργίας των
ΜΜΕ. Την περίοδο που ο ΛΑΟΣ μπήκε στη
Βουλή, διάφορα μέλη του εμφανίζονταν
στην τηλεόραση και στα περιοδικά με
τρόπο που να τους παρουσιάζει προσιτούς
και ευχάριστους. Έτσι, αυτή την περίοδο
μάθαμε και την κυρία 
Ακραίο
φαίνεται το συλλογιστικό. Αλλά να, κοίτα
που η Χρυσή Αυγή, αν και σώπασε εντελώς
όλα αυτά τα χρόνια, ξεπετάχτηκε δυναμικά
με τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία:
παρέστη στα συλλαλητήρια, και μάλιστα
παρακρατικά τάγματά της επιχείρησαν
εναντίον αυτοοργανωμένων καταλήψεων
στο περιθώριο αυτών των συλλαλητηρίων.
Αυτό ήταν αρκετό για να θεωρηθεί όποιος
διαφωνεί με τη συμφωνία ότι ενισχύει
τη Χρυσή Αυγή, και να προβληθεί αυτό σε
κυρίαρχο επιχείρημα κυβερνητικών,
δημοσιογράφων κλπ. 
This work is licenced under a Creative Commons LicenceWebSite created by UndoCreations