21.02.2019
Συνέχεια από το άρθρο: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ (4ο): Φασισμός, Εθνικισμός, Πατριωτισμός: συγκοινωνούντα δοχεία;
Αφού έχουμε αναλυτικά προσεγγίσει το θεωρητικό πλαίσιο του φασισμού, του εθνικισμού και του πατριωτισμού, μπορούμε τώρα να περάσουμε στην ανάλυση της πολιτικής ρητορικής του αντιφασιστικού λόγου όπως τον έχουμε οριοθετήσει παραπάνω (Μέρος 1ο) και στο υστερόγραφο αυτού του άρθρου
Τι συμβαίνει όταν οι αντιφασίστες ταυτίζουν τις τρεις έννοιες (φασισμό, εθνικισμό, πατριωτισμό) και τις χρησιμοποιούν εναλλάξ, όπως τελευταία παρατηρούμε πολύ έντονα; Πως εμφανίζεται το τραγελαφικό παράδοξο να συμφωνούν οι αντιφασίστες με μέρος της προπαγάνδας της Χρυσής Αυγής και να επικροτούν τον εθνικισμό; Ποια παράξενα φαινόμενα εμφανίζονται στον δημόσιο πολιτικό λόγο όταν κανείς βρίζει την πατρίδα ενώ δρα πατριωτικά;
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ (Μέρος 5ο)
Όταν οι αντιφασίστες επικροτούν τον εθνικισμό
Όταν οι αντιφασίστες συμφωνούν με την Χρυσή Αυγή
Είδαμε λοιπόν αναλυτικά τι είναι φασισμός, εθνικισμός, πατριωτισμός, και αναλύσαμε διεξοδικά την (ουσιωδώς ανύπαρκτη) σχέση του φασισμού με τον εθνικισμό. Συγκεκριμένα σε ότι αφορά την Ελλάδα, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι: 1) τα μέλη της ΧΑ έχουν ιδεολογικές αλλά και συγγενικές σχέσεις με τον ναζισμό και όσους πολέμησαν εναντίον της Ελλάδας στην πρόσφατη ιστορία της, 2) η οργάνωση είναι νεοναζιστική και αντιχριστιανική, και το διακήρυττε μέχρι του σημείου που χρειάστηκε ως πολιτική εφεδρεία στο επίσημο πολιτικό σύστημα και όχι απλώς στο περιθώριο, οπότε και προπαγάνδισε ψευδώς ότι είναι εθνικιστική, και 3) ουδεμία σχέση έχει η ιδεολογία ή η δράση της ΧΑ με τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους. Όλα αυτά τα έχουν στοιχειοθετήσει ερευνητές και δημοσιογράφοι, και πλέον αποδεικνύονται καθημερινά μέσα από τεκμήρια που παρουσιάζονται στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Τώρα, οι ίδιοι ερευνητές και δημοσιογράφοι, ένθερμοι αντιφασίστες εδώ και χρόνια, όλοι αυτοί που έκαναν ώρες δουλειά και μας τεκμηρίωσαν ότι «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι εθνικιστική αλλά νεοναζιστική οργάνωση» αποφάσισαν ότι ο φασισμός και ο εθνικισμός είναι το ίδιο πράγμα; Αποφάσισαν ότι όλα αυτά που μας έλεγαν τόσα χρόνια, για την ψεύτικη εθνικιστική καμπάνια της οργάνωσης, για το προσωπείο του "εθνικόφρονα" που κρύβει το πραγματικό πρόσωπο, αυτό του φασίστα, για τη συνέργειά της με το κράτος..., αποφάσισαν ότι αυτά δεν ισχύουν; Αφού λέμε ότι η ΧΑ παριστάνει την εθνικιστική, γιατί λέμε τα εθνικιστικά συλλαλητήρια φασιστικά ή ότι ενισχύουν τον φασισμό και την ΧΑ; Τελικά, πότε είχαν δίκιο, τότε ή τώρα;
Ξέρουμε πολύ καλά πότε είχαν δίκιο, ξέρουμε επειδή δεν πιστέψαμε ανθρώπους ή θεωρίες ή ιδέες, αλλά στοιχεία και αποδείξεις. Ξέρουμε λοιπόν ότι η φασιστική νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής δεν έχει και δεν είχε ποτέ καμία σχέση με τον εθνικισμό και την (άκριτη ή λογική) υπεράσπιση του έθνους. Είναι αυτονόητο και προφανές ότι ψαρεύει υποστηρικτές και ψηφαλάκια μέσα από την αγανάκτηση του κόσμου, και ειδικά μέσα από την αγανάκτηση των εθνικιστών μιας και τη δική τους ρητορική προσποιείται ότι ασπάζεται. Γιατί πλέον να μην συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε το ίδιο, να λέμε προς τους εθνικιστές για παράδειγμα ότι οι φασίστες τους κοροϊδεύουν, αλλά να κάνουμε το αντίθετο, σπρώχνοντας τους εθνικιστές προς τον φασισμό; Διότι προφανώς τους σπρώχνουμε όταν τους λέμε, «οι φασίστες πιστεύουν αυτά που πιστεύετε κι εσείς, είστε ομόκεντροι κύκλοι»! Ωραία αντιφασιστική δουλειά κάνει κανείς έτσι! Και γιατί να ακυρώνει κανείς τον εαυτό του έτσι; Επειδή τώρα προέχει να καταδικάσουμε τα συλλαλητήρια που θίγουν την κυβέρνηση, που δεν μας αρέσουν και, εν τέλει, να απαξιώσουμε κάθε διαφωνούντα; Επειδή... κάτι άλλο που μου διαφεύγει; Τι είναι αυτό που αρκεί για να ταυτιστούμε τελικά με τη βασική προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής;
Όταν οι αντιφασίστες επικροτούν τον εθνικισμό - των άλλων.
Με μια άλλου τύπου στρέβλωση οι Έλληνες αντιφασίστες (και αντιεθνικιστές προφανώς), ενώ καταδικάζουν τον εθνικισμό (είτε καθεαυτόν είτε ως προάγγελο του φασισμού), την ίδια στιγμή υποστήριζαν τον εθνικισμό των γειτόνων "μακεδόνων" και την επιδίωξή τους να ονομάζεται η χώρα τους «Μακεδονία» «ή όπως αλλιώς αυτή θέλει». Το επιχείρημα αυτό στηρίζουν στην λεγόμενη αυτοδιάθεση των λαών. Μα, η αυτοδιάθεση των λαών υλοποιημένη μέσα από την δημιουργία ενός κράτους που επικαλείται ένα έθνος εντός του για να αντλήσει νομιμοποίηση είναι ο ορισμός του εθνικισμού, όπως αναλύσαμε λεπτομερώς παραπάνω. Μάλιστα, ο εν λόγω εθνικισμός του "μακεδονικού έθνους" εκφράζει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τον κατέτασσαν στους επιθετικούς/αλυτρωτικούς εθνικισμούς, όπως έχουν καταγραφεί στη σχετική βιβλιογραφία. Συγκεκριμένα, πρόκειται για εθνικισμό από τα πάνω και όχι από τον λαό (δηλαδή προήλθε από τη δημιουργία ενός νέου κράτους, που προήλθε από μια διαμελιστική εισβολή, όπου ο εισβολέας έφτιαξε τα νέα κράτη, και όχι από επαναστατική δράση του λαού), ζητά ως όνομα την αποκλειστική χρήση ονόματος δύο γειτονικών του περιφερειών, της οποίες δείχνει να διεκδικεί θέτοντας ζητήματα αλυτρωτισμού στο νέο του Σύνταγμα και εκδίδοντας χάρτες που περιλαμβάνουν στο κράτος και τμήματα του γειτονικού κράτους, και στο εσωτερικό αγνοεί επιδεικτικά την παρουσία μεγάλων και συμπαγών εθνικών ομάδων, όπως των Αλβανών, ενοποιώντας τους πάντες υπό το όνομα "Μακεδονικό έθνος" - γι' αυτόν τον λόγο υπήρχαν και αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας από τις άλλες εθνότητες. Αντιστρόφως, υπήρξαν αντιδράσεις και από αναρχικές ομάδες που καταδίκασαν τον εθνικισμό της ονοματολογίας στη χώρα τους.
Μπορεί κανείς να επικροτεί αυτή την επιθετική διεκδίκηση ή να την θεωρεί δίκαιη, είναι όμως γεγονός και δεν μπορεί ταυτόχρονα να καταδικάζει τον εθνικισμό διότι δείχνει ότι δεν γνωρίζει τι σημαίνει εθνικισμός, ή είναι κλασσικός εθνικιστής, δηλαδή άλλα θεωρεί για την μία περίπτωση και άλλα για την άλλη. Αυτό το τελευταίο είναι σημαντικό. Με άλλα λόγια, το να υποστηρίζει κανείς τον εθνικισμό του γείτονα επειδή, λέει, «ο ελληνικός εθνικισμός είναι κυρίαρχος» ή επειδή «εμείς θα κοιτάξουμε τον δικό μας εθνικισμό, αυτός μας αφορά» (απαντήσεις που δίνονται συχνά), είναι εθνικισμός από την ανάποδη, διότι θέτει εθνικά κριτήρια για τη διαμόρφωση άποψης επί κάποιου θέματος, δηλαδή αποφασίζει με βάση την εθνικότητα. Οι διακρίσεις με βάση την εθνικότητα δεν είναι ίδιον του εθνικισμού; Σε ποια θεωρία και σε ποια πρακτική έχει οριστεί ότι, το να υποστηρίζεις τον εθνικισμό ενός έθνους-κράτους αλλά όχι του δικού σου σε απαλλάσσει από την ιδιότητα του εθνικιστή; Ο εθνικισμός είναι η άκριτη υιοθέτηση των επιχειρημάτων ενός έθνους-κράτους χωρίς λογική εξέταση, και σε αυτό δεν τίθεται εξαίρεση μόνο και μόνο επειδή είναι... πιο μικρό, πιο καινούριο ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Με άλλα λόγια, όταν οι αντιφασίστες/αντιεθνικιστές στην Ελλάδα υιοθετούν τον γειτονικό εθνικισμό για να εναντιωθούν στον "δικό τους" εθνικισμό, διαπράττουν ένα λογικό σφάλμα. Πόσο μάλλον που ορίζουν τη στάση τους με βάση το «δικό μου-δικό σου», κάτι που αποτελεί διάκριση εξ' ορισμού.
Τέλος, σε ό,τι αφορά την υποστήριξη του αδύναμου σε μία διένεξη, ας μας πει κανείς πως γίνεται ο αδύναμος, που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του '90 (ως κράτος), και μάλιστα αποδυναμωμένος από έναν πόλεμο, και έχει καταφέρει να εδραιωθεί αυτομάτως το όνομα που επικαλείται για το "έθνος του" σε όλα τα κράτη, συναντήσεις κλπ, παρά το γεγονός ότι επισήμως δεν έχει οριοθετηθεί και παραμένει σε αντιδικία με μια "ισχυρή" χώρα όπως η Ελλάδα; Ας μας πει κανείς, πως το κατάφερε αυτό ο αδύναμος κρίκος με μια τόσο "ισχυρή Ελλάδα" απέναντί του; Διότι το επικαλούνται πολλοί ως επιχείρημα (τόσες χώρες έτσι τους λένε) και δεν αναρωτήθηκαν πώς έγινε αυτό. Η δική μου απάντηση είναι πως, το θέμα δεν αφορά τις δύο χώρες, αλλά πρόκειται για επιδίωξη των ΗΠΑ-Γερμανία, που έκαναν και τον διαμελιστικό πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία εξ αρχής. Αυτό δεν μπορεί να το παρακάμπτει ο αντιφασισμός στην Ελλάδα, που σε άλλα θέματα μας έχει συνηθίσει σε οξυδερκείς και πρωτότυπες αναλύσεις.
Περί της ταύτισης εθνικισμού και πατριωτισμού (και αυτών με τον φασισμό) στον αντιφασιστικό λόγο
Αν και αναφερθήκαμε παραπάνω στον εθνικισμό και τον πατριωτισμό, ας κλείσουμε με την ταύτιση των δύο εννοιών στον αντιφασιστικό λόγο μιας και, αν και δεν ισχύει (η ταύτιση), εν τούτοις οι έννοιες αυτές έχουν κάτι κοινό: την πατρίδα και την αγάπη σε αυτήν. Η αγάπη για την πατρίδα είναι κάτι το πανανθρώπινο και πανάρχαιο και έχει διάφορες εκδηλώσεις ανάλογα με το πλαίσιο αναφοράς. Για παράδειγμα, η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να εκδηλωθεί ως αγάπη για την Ελλάδα, για παράδειγμα, αν είσαι στην Βραζιλία, αλλά αν είσαι στην Ελλάδα μπορεί να εκδηλώνεται ως αγάπη για την Κρήτη, κι αν είσαι στην Κρήτη, ως αγάπη για τα Σφακιά, κι αν είσαι στα Σφακιά ως αγάπη για την Ίμβρο! Η πατρίδα έχει πολλά επίπεδα, και ο καθένας τα οριοθετεί με τον προσωπικό του τρόπο. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει πληθώρα συλλόγων στην Αθήνα αλλά και εκτός Ελλάδος «Σφακιωτών», «Ηπειρωτών» κλπ κλπ, και αυτή η ανάγκη δημιουργίας κοινού τόπου μέσω ενός συλλόγου δημιουργεί απλώς μια συμβολική αναπαράσταση «του τόπου που μας λείπει» εδώ στην ξενιτιά. Αυτό που λέμε σήμερα τοπικισμός είναι στην ουσία ένα είδος πατριωτισμού, και η βάση των δύο συναισθημάτων είναι ίδια. Εδώ, στον πατριωτισμό η οριοθέτηση της πατρίδας είναι υποκειμενική (οικογενειακή καταγωγή, βιώματα κ.ά.). Διότι ο πατριωτισμός είναι ένα συναίσθημα, μια ταύτιση, μια ταυτότητα, δεν έχει πολιτική οριοθέτηση.
Αντιθέτως, ο εθνικισμός είναι ένα πολιτικό πρόταγμα και κινητοποίηση που προέρχεται είτε από το κράτος (όταν αυτό ψάχνει ένα έθνος για να νομιμοποιήσει τα σύνορά του) είτε από το έθνος όταν αυτό εξεγείρεται με το αίτημα να αποκτήσει δικό του κράτος όπως και οι άλλοι. Έτσι, στον εθνικισμό την πατρίδα την οριοθετεί το κράτος στα σύνορά του και οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι αυτή (χωρικά) και το έθνος (συμβολικά) είναι η πατρίδα τους. Ο εθνικισμός προσπαθεί να κινητοποιήσει την αυθόρμητη πατριωτική αγάπη προς όφελος του κράτους και προσπαθεί να πείσει τους πολίτες του ότι οφείλουν υπακοή στο κράτος τους, ότι τα συμφέροντα εντός του κράτους είναι ενιαία, ότι υπάρχει ένα και μοναδικό έθνος εντός του κράτους, και ότι αυτό το έθνος είναι το καλύτερο. Μέσω του εθνικισμού, η αυθόρμητη αγάπη για την πατρίδα μετατρέπεται από δικαίωμα σε υποχρέωση και υπέρτατη αξία. Παρομοίως, οι αντιπαλότητες των ανθρώπων με βάση την καταγωγή τους γίνονται αντικείμενο χειραγώγησης από το κράτος όταν θέλει να στρέψει το βλέμμα αλλού σχετικά με τη διακυβέρνησή του. Γενικώς, η διαφοροποίηση των ανθρώπων με βάση την ομάδα στην οποία ανήκουν είναι ένα καθολικό ψυχολογικό φαινόμενο, και το συναντάμε σε κάθε αντίπαλη ομάδα, είτε είναι ποδοσφαιρική, κοινωνική, ιδεολογική, εθνική ή τοπική (π.χ. δύο χωριά μεταξύ τους σε "έχθρα"). Όμως, αυτά τα αναπόφευκτα συναισθήματα και ταυτίσεις, έρχεται ο εθνικισμός και τα οργανώνει, τα οριοθετεί και τα εκμεταλλεύεται σε κάθε ευκαιρία.
Εν συντομία, η διαφορά πατριωτισμού και εθνικισμού είναι τεράστια, στο βαθμό που ο τελευταίος είναι απότοκο και όργανο της πολιτικής εξουσίας. Ο πατριωτισμός είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα ανάμεσα σε άλλα (δεν υπερέχει αξιακά έναντι άλλων ταυτοτήτων του ατόμου) που εμπεριέχει την κριτική και τη γνώση των λαθών της πατρίδας, και συμπεριλαμβάνει την αγάπη προς την έννοια της πατρίδας γενικότερα, δηλαδή τον σεβασμό σε όλες τις πατρίδες των ανθρώπων. Ο εθνικισμός ορίζει το έθνος ως κυρίαρχη ταυτότητα, απαξιώνει τα άλλα έθνη και δεν δέχεται τις διαφοροποιήσεις εντός του (εθνικές ή άλλες). Έτσι, ο εθνικισμός είναι ισοπεδωτικός και πολιτικά χειραγωγήσιμος. Το μόνο κοινό των δύο εννοιών είναι η πατρίδα, που και πάλι ορίζεται με διαφορετικό τρόπο εν τέλει. Έτσι, η ταύτιση του πατριωτισμού με τον εθνικισμό είναι άλλη μια ισοπέδωση, από τις πολλές που κυριαρχούν όταν στον πολιτικό λόγο επικρατεί η αντιπαλότητα και η προσπάθεια επικράτησης. Πρόκειται κυρίως για μια ιδεολογική αντιπαλότητα που στηρίζεται σε εντελώς λανθασμένους ορισμούς των εννοιών, αλλά και στην επιδεικτική αγνόηση των ανθρώπινων συναισθημάτων και ταυτίσεων.
Όμως, αυτή η επιδεικτική αγνόηση των συναισθημάτων είναι εξόφθαλμα επιλεκτική. Αν ο αντιφασιστικός χώρος παρατηρήσει καλά τον εαυτό του, θα διαπιστώσει ότι και ο πατριωτισμός έχει καθορίσει δράσεις του, απλώς αποφεύγει τη λέξη. Δύο παραδείγματα επ' αυτού. Πρώτον, παρά τις δολοφονίες μεταναστών που έχει διαπράξει ως σήμερα η Χρυσή Αυγή, μία ήταν αυτή που στάθηκε ικανή να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τον κόσμο σε διαδηλώσεις, συναυλίες, δράσεις κλπ, και δεν είναι άλλη από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Η μόνη διαφορά με άλλα περιστατικά που έκανε να "ξεχειλίσει το ποτήρι" ήταν ότι ο Φύσσας ήταν ένας από μας, ένας Έλληνας αντιφασίστας, κι έτσι ταυτίστηκε ο κόσμος άμεσα μαζί του. Δεν το κατακρίνω, το θεωρώ λογικό με βάση την ψυχολογία του ανθρώπου και την ανάγκη του για ταυτίσεις: όταν κάτι μας αγγίζει συναισθηματικά πιο πολύ, θα αντιδράσουμε περισσότερο. Το γιατί η δολοφονία του Έλληνα αντιφασίστα άγγιξε πιο πολύ τους αντιφασίστες στην Ελλάδα από αυτές των ξένων, ας το απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του. Δεύτερον, διαβάζω διάφορα συμπονετικά άρθρα από αντιφασίστες σχετικά «με τον πόνο των σλαβομακεδόνων που δεν τους επετράπη η είσοδος στην Ελλάδα, που το έχουν καημό να πεθάνουν στον τόπο τους». Είναι πράγματι τραγικό να μην μπορεί κανείς να επισκεφτεί το σπίτι των προγόνων του ή της παιδικής τους ηλικίας, κι ας έζησε όλα του τα χρόνια αλλού, είναι απάνθρωπο και σκληρό. Διότι είναι μια πανανθρώπινη ανάγκη αυτή, μια επιθυμία που ξεπερνά την λογική, αυτή τη λογική που θα έλεγε «μα, αλλού έζησες τόσα χρόνια», ή «μην κλαις για καμία πατρίδα, να είσαι άπατρις». Μπορεί να αποφεύγετε να το πείτε, αλλά αυτός ο πόνος στον οποίον είστε αλληλέγγυοι όταν αρθρογραφείτε προέρχεται από τον πατριωτισμό! Δεν είναι παρά η επιθυμία «να δω άλλη μια φορά την πατρίδα μου κι ας πεθάνω». Αυτή είναι η βάση του πατριωτισμού, τον οποίον καταδικάζετε μετά βδελυγμίας, αλλά όταν πρόκειται για τον πατριωτισμό των Άλλων είστε συμπονετικοί, όπως και θα έπρεπε άλλωστε. Αυτή η ταύτιση με τον ιδιαίτερο τρόπο, την ιστορική μνήμη, την κληρονομιά είναι που μας συγκινεί όταν χωρία εξεγείρονται όταν τα μετακινούν για να γίνει ένα φράγμα, όταν διώχνουν τους ιθαγενείς του Αμαζονίου από τον τόπο τους. Και τότε δεν λέμε, «Έλα μωρέ, ας πάνε σε άλλον τόπο»...
Η μέγιστη ειρωνεία δε του πράγματος είναι ότι -κατά τη γνώμη μου- οι αντιφασίστες που απαξιώνουν τον πατριωτισμό ταυτίζοντάς τον με τον εθνικισμό (και τον φασισμό) διαπράττουν έγκλημα εναντίον του εαυτού τους και των άλλων. Εναντίον του εαυτού τους επειδή, στο βαθμό που παραμένουν ενεργοί πολίτες και όχι αντιφασίστες του καφενείου/πληκτρολογίου, έχουν πράξει τα μέγιστα για την πατρίδα και τον τόπο τους, δείχνοντας παράλληλα αλληλεγγύη και συμπάθεια στους αγώνες άλλων λαών, εθνών και πατρίδων. Βέβαια, μπορεί να μην το κάνουν για την πατρίδα αλλά για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, όμως η δράση τους είναι τοπική, εντός της πατρίδας τους δηλαδή, διότι μόνο έτσι μπορεί να γίνει μια κινητοποίηση: με την υπεράσπιση αυτού που είναι δικό μας, το γνωρίζουμε κλπ. Ακόμη και σε τοπικές κινητοποιήσεις εντός της χώρας τους, αναγνωρίζουν την πρωτοβουλία των κινήσεων στους κατοίκους της εκάστοτε περιοχής και δεν παίρνουν πρωτοβουλίες αν δεν γίνει κάλεσμα από τα χωρία που έχουν πρόβλημα. Εναντίον των άλλων επειδή αυτοί, οι αντιφασίστες που προσπαθούν για τον τόπο τους, απαξιώνουν δημοσίως την πατρίδα τους και χαρίζουν τους πατριώτες, ακόμη και τους εθνικιστές, στους φασίστες, δηλαδή στους εχθρούς της πατρίδας τους και κάθε πατρίδας στον κόσμο! Αυτό είναι έγκλημα πολύ περισσότερο επειδή οι φασίστες αποκτούν μέσω αυτής της ρητορικής έρεισμα στον λαό που νοιάζεται για την πατρίδα του -είτε υπερβολικά (εθνικιστής) είτε λογικά (πατριώτης)- αφού ακούει κάποιους να βρίζουν την πατρίδα του και να λένε ότι όσοι νοιάζονται για την πατρίδα είναι φασίστες. Καλύτερη υπηρεσία υπέρ του φασισμού ούτε οι φασίστες δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν - ή μάλλον αυτοί την σκέφτηκαν, όταν είπαν «δεν είμαστε φασίστες, είμαστε εθνικιστές».
Και είναι "κρίμα κι άδικο", που λέει και ο λαός, να κάνεις αγώνες, να δημοσιοποιείς ενημερώσεις και αναλύσεις, να ταξιδεύεις χωρίς χρήματα για να υπερασπιστείς τόπους δικούς σου, αλλονών, πατρίδες που κινδυνεύουν εντός και εκτός συνόρων, στις Σκουριές, στο Αποπηγάδι, στην Παλαιστίνη, να είσαι ένα πραγματικός πατριώτης, και να λες «θάνατος στις πατρίδες» επειδή... τι; Για ποιον λόγο; Επειδή η ιδεολογία σου αποτάσσει τη λέξη πατρίδα όπως ο Χριστιανισμός τον Σατανά; Μα, υπάρχει συναδέλφωση των λαών χωρίς την προάσπιση της ιδιαιτερότητας του καθενός, χωρίς τις πατρίδες όλων μας; Ποια ιδεολογική στρέβλωση σε έκανε να πεις «θάνατος στις πατρίδες» κι ας πεθαίνεις γι' αυτές; Πώς θα κάνεις διεθνισμό χωρίς τα έθνη; Μεγάλη κουβέντα. Και οι απόψεις είναι πολλές. Κι όμως κάποιοι τις ξεχνούν, και κρατούν μόνο μία, αυτήν που βολεύει στη λαίλαπα εναντίον των λαών και των πατρίδων τους. Ισοπεδώθηκαν οι απόψεις και ξεχάστηκαν μεγάλοι θεωρητικοί, όπως ο αναρχικός Μπακούνιν που έγραψε υπέρ της πατρίδας και του πατριωτισμού, και μεγάλοι αγωνιστές, όπως ο Άρης Βαλουχιώτης. Αυτή η ισοπέδωση όμως δεν εξυπηρετεί την διαφορετικότητα, τη συζήτηση, την ανταλλαγή απόψεων. Και είναι καθολικά αντιεπιστημονική.
Στη συνέχεια θα δούμε διάφορες αντιφάσεις μέσα από τη θεωρία του «εν δυνάμει φασίστα» και πολλά άλλα "δύο μέτρα και σταθμά" στον αντιφασιστικό λόγο που έχει αναπτυχθεί με αφορμή το "Μακεδονικό".
Συνέχεια του άρθρου εδώ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ (Μέρος 6ο): Η θεωρία του «εν δυνάμει φασίστα»
ΥΓ: Να υπενθυμίσω τα θέματα ορολογίας (που τέθηκαν στο 1ο μέρος):
-
- Χρησιμοποιώ τον όρο αντιφασίστες αντί να γράφω «αριστερούς/αντιεξουσιαστές που ταυτίζουν εθνικιστές, φασίστες και πατριώτες», διότι δεν συμφωνούν όλοι οι αριστεροί ή αντιεξουσιαστές με αυτή τη ρητορική, αλλά υπάρχουν ίσως και κάποιοι που συμφωνούν χωρίς να ανήκουν πολιτικά σε αυτές τις πολιτικές κατηγοριοποιήσεις. Με τον όρο αυτόν (με πλάγια γράμματα) σε αυτό το άρθρο θα αναφέρομαι συγκεκριμένα σε όσους κάνουν την παραπάνω ταύτιση, και μόνο, και όχι στο σύνολο των πολιτικών υποκειμένων που έχουν αντιφασιστική δράση ή λόγο.
-
- Χρησιμοποιήσω τον όρο διαφωνούντες για όσους δεν συμφωνούν με τη συμφωνία των Πρεσπών, είτε το κάνουν για πατριωτικούς, είτε για αντι-ιμπεριαλιστικούς, είτε για εθνικιστικούς λόγους.
-
- Στους αντιφασίστες δεν συμπεριλαμβάνω τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του: θεωρώ τραγελαφικό να κατατάξω το κόμμα που υλοποιεί τις βίαιες για τον λαό εντολές μιας φασιστικής υπερεθνικής ολιγαρχίας σε όσους μάχονται τον φασισμό.
| Σχόλια |
|